Dziękuję Wam za odpowiedzi.
Szczerze mówiąc, gdy weszłam na to forum i przeczytałam niektóre wpisy, zobaczyłam z jakimi problemami niektóre osoby się zmagały, bądź nadal zmagają jeszcze bardziej zwątpiłam w to, że DDA to mogę być właśnie ja. Ponieważ mój problem na tle innych to tak naprawdę błahostka.
Zawsze wydawało mi się, że przecież jestem z dobrej rodziny, mam dom, w którym tak naprawdę pod względem materialnym niczego mi nie brakowało, rodzice pracują, może i nam się nie przelewa, ale narzekać nie można. Jednak zawsze mi czegoś brakowało, szczególnie gdy wchodziłam w okres dojrzewania czułam, że coś jest nie tak, wtedy zaczęły się moje kłopoty z odżywianiem, chciałam być lepsza od innych, we wszystkim perfekcyjna, wymagałam od siebie więcej niż byłam w stanie zrobić. Mama zawsze bardzo mnie wspierała, ale brakowało mi czułości ze strony ojca. Tłumaczyłam sobie, że pewnie mnie kocha, ale po prostu nie jest wylewny w uczuciach, być może nie potrafi tego okazać. Wiadomo, że czasem powiedział mi coś miłego na mój temat, ale jednak najbardziej utkwiły mi w pamięci słowa krytyki, to jak porównywał mnie z innymi, przez co czułam się gorsza…i nie mogę ciągle zdusić w sobie tego żalu i wstrętu do niego, gdy widzę, że jest podpity i bardzo mnie to boli.
