Odpowiedzi forum utworzone
-
Dziękuję Ci Jakubek za co napisałeś, że Ci się chciało, widać, że chcesz pomóc i nic nikomu nie narzucasz. Bazujesz też na swoim doświadczeniu. Mamy sporo elementów wspólnych, jeśli chodzi o podejście do terapii, ale też różnimy się. Ja np. nie mam żadnego problemu z płaceniem za sesję, nawet raczej nie zastanawiam się nad tym i uważam, że „robotnik jest godzien swojej zapłaty”, nawet czasami mam wyrzuty sumienia, że za mało płacę. Ten czas jest dla mnie wartością samą w sobie, trudno nawet przeliczyć go na pieniądze. Są one pojęciem tak względnym, gdyż mogą łatwo przyjść, ale i też można łatwo je stracić w nieprzewidziany sposób ot tak (ostatnio straciłam ot tak 10,5 tys). Są środkiem do celu a nie wartością samą w sobie. Po za tym zawsze były one u mnie czymś pobocznym, a los względnie sam się tym zajmuje w moim życiu. Coś co wygląda inaczej u mnie, a może po prostu nie wspomniałeś o ty, jest własnie CZAS, którego dostaję często więcej na sesji, i nie znam powodów dlaczego. Czuję, że jest to jego wynagradzaniem za coś lub za kogoś innego. Jest to właśnie dla mnie czymś bezwarunkowym. Czasami zastanawiam się, jak to możliwe, że można właśnie dawać mi coś tak bezwarunkowego. CZAS. Niemożliwe, że jest to ze względu na mnie. Jest to aspekt, który w niejednokrotnie powtarzającej się bez nadziei przytrzymywał mnie przy terapii (mimo, że wielokrotnie ją zrywałam), ze ktoś jest, kto jeszcze może na mnie patrzeć i mnie słuchać. Jeszcze chce ze mną wytrzymywać. Czasami sama już nie mogę się słuchać. Często w to nie wierzyłam, że mi chce dawać więcej czasu. Dlaczego? Dziwiłam się, ale i byłam wdzięczna. W swojej nieufności ludziom, interpretowałam to dawanie, jako jego ukrytą korzyć niewiadomego rodzaju. Ten czas dawany często więcej niż przewidywała sesja był nie raz powodem tego, że może jeszcze próbowałam, starałam się i próbowałam żyć. Był czymś własnie bezwarunkowym, kiedy wszystko życiu, między ludźmi wydaje się warunkowym, wymianą handlową, sprzedażą na kramiku. Czasami nie ufałam nikomu, łącznie z nim, bywam w totalnym bezsensie, ale ten aspekt sprawiał, że mogłam się tego przytrzymać i próbować dalej żyć. Dalej zmuszam się do życia. Nie mogłam temu zaprzeczyć, temu faktowi, choć nie ufałam i szukałam drugiego dna.
A odnośnie tego, że warto godzić się na to co inni przynoszą i świat, życie oraz zadowalać się „małym”… mam odmienne zdanie. Trochę nie mam na to siły, bo z tym sobie nie radzę, choć kilkanaście lat temu pisałabym dość podobnie jak Ty, a nawet w tonie jeszcze bardziej optymistycznym. O cieszeniu się małymi rzeczami, dostrzeganiu drobiazgów i przyjmowania życia takim jako ono jest, znajdywania zawsze pozytywnych jego stron oraz nauki płynącej z trudnych doświadczeń. Już tak nie myślę, nie widzę i nie czuję, mam wielką niezaspokojoną dziurę w sobie, brak bliskości i poczucie gorszości, traktowania mnie na odczepne i ledwo tolerowanie. Wiem jak to brzmi- egoistyczne pragnienia. Jednak próbowałam być w relacji „wymiennej”, dawać z siebie, żeby otrzymywać, też mi to nie wychodzi. moje otwieranie się i pozwalanie na poznawanie mnie zawsze kończy się odrzuceniem i dosłownie urywaniem kontaktu w połowie zdania. Czym kulturalniejsza osoba tym bardziej robiła to w białych rękawiczkach, żeby nie narażać się na wyjaśnienia i jakikolwiek dyskomfort.
Ludzie myślą, mówią: „Bo przecież mam prawo brać i czerpać przyjemności a unikać problematycznych ludzi. tzw. prawo wyboru, asertywność”.
Tak jestem rozżalona, bo jestem zepsuta, wybrakowana, nie umiem być w relacjach, jeżeli je mam to płytkim poziomie, a za chwilę się rozpadają. Tak to mój feler, ale tęsknie strasznie za tym. Ludzie mnie unikają. Zabiegają czasami usilnie o poznanie mnie , a potem znikają bez słowa, bo okazuje się felerna. Unikają problemów, przeżywania trudnych emocji. Taka cała jestem. Udaję i wkładam maski, aby gdzieś być. A tak naprawdę nie ma mnie nigdzie i z nikim.
Nie mogę wydobyć się z bezsensu, nie wierzę już w nic, nic mi się nie uda. Jestem już śmiertelnie zmęczona, chcę już odpocząć od siebie i życia. Może terapeuta miał jeszcze tą nadzieję za mnie, ale chyba też już ją traci. Nie dziwię się i nie mam żalu o to.
Czuję się już nie tylko odrzucona, ale i samotna. W sumie na swojej terapii pracowałam nad relacjami, żeby je mieć i czuć się w nich dobrze. Coś się zrąbało, nie mam ich. Mogłabym dalej nad tym pracować, ale nie mam siły, nie wierzę i nie wiem jak.
Brakuje mi sił, żeby podołać również swojej pracy. Okazała się bardzo trudną działką. Potrzebuję „energii”, bo moje zapasy już się wyczerpały. Nie mam z czego dawać, ale nie wiem też z czego czerpać.
Piszę w eter internetu, a Wy realni piszecie. Do mnie i do siebie nawzajem, co jest dość interesujące.
Jestem wyczerpana swoimi nieudanymi działaniami. Ja już się bardzo męczę, nie chcę już niczego oprócz poczucia bezpieczeństwa, spokoju, ciepła w „domu”, którego nie mogę odnaleźć. To jak niezaspokojone pragnienie małego dziecka, które chce i nie rozumie dlaczego tak się dzieje. Nie wiem co jest tym moim miejscem, przez ostatnie lata wierzyłam, że znajdą się tacy ludzie, przy których będzie mi dobrze. Nawet jak wydawało mi się, że odnalazłam ich, to okazywało się, że oni nie chcą już mieć ze mną kontaktu. Moje odkrywanie siebie, taką jaką jestem łączy się niestety ciągle i powtarzalnie z odrzuceniem mnie. Ryzykowanie jednak się nie opłacało. Tak wybrzmiewa z tego żal, bezsens, rozgoryczenie, ale i zazdrość o to, że innym wychodzi. Niestety…
Czemu piszę? Bo nie mam siły, potrzebuję jakiegoś zwrotu, albo wyłączenia się. Długo już tak nie pociągnę. Czuję się nieważna, niesłuchana, a tu może jednak ktoś przeczyta, nawet jak jesteśmy dla siebie totalnie anonimowi. Tu nikt nic nie musi, ani czytać, ani odpisywać.
Czy w życiu nie ma nic bezwarunkowego?
