Odpowiedzi forum utworzone
-
Cerber,
Twoje ostatnie zdanie jest cięgle ze mną:
„Oliwio jeszcze ci odpowiem, dzień będę miał długi dzień, nie wiem czy sprostam . Bo jak czuję zmęczenie i załącza mi się lęk, lęk że nie dam rady, a przede wszystkim że nie obronię się.”
martwię się o Ciebie, choć u mnie jest dość źle i nie mam siły aby coś innym dać. Chciałabym być też dla innych, próbuję. Byłam na urlopie (pływałam w oceanie- duże, dojmujące i fascynujące wrażenie. chciałaby tam zostać i stać się częścią tego oceanu… ale to inna historia, nie będę jej teraz rozwijać) , chodzę do pracy, zajmuję się rodziną, a Twoje słowa o tym, że się nie obronisz, dźwięczą mi ciągle w głowie. Są ze mną gdziekolwiek się udam.
Jesteś? Radzisz sobie jakoś? Co u Ciebie?
Jakubek,
Twoje słowa z 26 lipca są ze mną. Trawię je w sobie, znikają i wracają, ale na razie mi się jeszcze nie układa. Ja tak mam – reakcje po czasie, kiedy już nikt nie pamięta, kiedy wszystko staje się już inne.
Mam jak zwykle kilka poziomów myślenia i odczuwania. I to chyba jest moim przekleństwem, bo przez to nigdy stabilne, ani spokojnie nie jest u mnie. Ciągła plątanina i rozrywanie wewnętrzne. Chyba robi się poza tym coraz gorzej z wiekiem, choć pozornie za zewnątrz wygląda inaczej. Diagnostyka bordeline mówi, ze z wiekiem objawy ustają, ich nasilenie zmniejsza się. Pewnie chodzi głównie o tą impulsywność, ale ja jestem tym innym typem, tym bardziej autodestrukcyjnym niż impulsywnym. Moje reakcje są raczej do wewnątrz niż na zewnątrz. Świat raczej chyba widzi mnie jako unikową, dziwną, niespójną. Jeżeli na zewnątrz, to raczej tylko w relacji z ważną osobą. Wtedy też jest dużo lęku i napięcia i faktycznie przed odrzuceniem, karą. Z wiekiem jest coraz bardziej depresyjnie, samotnie, pusto i bezsensownie. Ale nie o tym chciałam pisać, może to taki wstęp, do tego, do czego chciałam się odnieść.
Pisałeś tłumacząc swoją bezradność wobec partnerki, na której widać, że Ci zależy i obrałeś sobie strategie, żeby móc z nią być, BO CHCESZ (tak mi się wydaje):
„Mojej partnerce powiedziałęm ostatnio: „To zdechnij”. Po tym, jak przez dłuższy czas obrzucała mnie wyzwiskami i mówiła, że woli „zdechnąć” niż dalej być ze mną. Mam na te jej stany dwa sposoby. Pierwszy to ignorowanie i milczenie. A drugi to właśnie przerwanie jej ataków brutalnym, nawet wulgarnym, komunikatem. Ten drugi sposób jest skuteczniejszy, bo moje milczenie zwykle utwierdza ją w roli rozżalonej ofiary i przekonaniu, że jest mi obojętna i nic dla mnie nie znaczy. Nie wiem, czy moje działanie jest właściwe. Jednak żadne zapewnienia o miłości i oddaniu nie działają w takich momentach.”
Moją „winą” w związkach i w ważnych relacjach chyba było, to że za bardzo domagałam się uwagi, za bardzo wszystko przyjmowałam do siebie. A potem z urazą się wycofywałam, a gdzie w dalszych okrasach czasu reagowałam złością, pomieszaną z wyrzutami. Starałam się innych nie krzywdzić (tak mi sie wydaje), wolałam raczej ja stracić, niż, żeby ktoś miał źle się poczuć. Nie wiem jak to z zewnątrz wyglądało, ale taką logiką się kierowałam. Mogło być to odbierane inaczej. Słowa są dla mnie ważne, wolę ich nie nadużywać. Zostało mi to chyba z okresu „czynnej” duchowości, kiedy wierzyłam, ze słowa mają moc i trzeba rozważnie je używać.
Moją winą w ostatnim czasie (wcześniej tak nie było) jest próba kontaktu poprzez żale, pretensje, wykazywanie niewłaściwego postępowania. Chyba odbierane jest to przez innych jako atak, krytyka. Nawet jak mam rację i właściwie to widzę, to co mi z tego? Nikt nie lubi krytyki. Nie było tak zawsze, nie ro biłam tego, bo pamiętałam z domu rodzinnego matkę, która zawsze tak robiła i widziałam, ze nic nie dawało to. Zostawała sama.
Co więc pozostaje? Odejść? Skoro nie ma dialogu, porozumienie, dobrej woli w relacji. Przecież do relacji, przyjaźni, miłości nie zmusi się nikogo. A ja tak bardzo potrzebuję, za bardzo. Były okresy w moim życiu, że mogłam żyć sama. Z tym, że było to krótko, zbyt krótko.
Próbujesz tłumaczyć terapeutę, chyba podobnie jak on wszystkich, z którymi ja mam kontakt. Nie wiem. Czasami odbieram, że jest z nimi przeciwko mnie i im wszystkim współczuje, że muszą mnie znosić. Potem sobie myślę, że chce mi pomóc, żebym zrozumiała i mogła mieć kontakt. Jego też „za bardzo potrzebuję”, chyba mu to przeszkadza. Myślę, a raczej bardziej czuję, że to dobry i cierpliwy człowiek, który daje dużo. Czasami jestem ciekawa skąd to ma, skąd czerpie…
Nie wiem Jakubek, czy ktoś jeszcze chce mieć kontakt ze mną, nawet już nie mówiąc o moich trudnych emocjach. Chyba już nikt, ze świata ludzi. A gdzie jest On, ten który widział mnie zanim się narodziłam?
Nie jest to tym, co chciałam napisać, tak naprawdę, to zmieniałabym i pisała od nowa. Te różne moje części. Wieczorem byłyby to inne myśli, inne słowa.
Czasami wydaje mi się, że tak niewiele potrzebuję: trochę uwagi i ciepła… a innym razem….
Jakubek
„Za głębokim depresyjnym smutkiem kryje się zwykle dużo niewyrażonej złości (coś w tym stylu mówił mój terapeuta). ”
Podobne stwierdzenie usłyszałam lata temu, mając 18 lat i będąc na 7- dniowych medytacjach w milczeniu. Głęboko zapadło mi to w pamięć. I też powtarzam coś podobnego, prowadząc zajęcia grupowe na temat złości. Nie przerobiłam tego jeszcze w sobie samej i nie wiem czy to wyjdzie mi kiedykolwiek. Tym bardziej, że doszłam teraz do momentu, kiedy mogłabym już pożegnać się z tym światem. W mojej traumie patologii rodzinnej, pojawiło się znowu pragnienie śmierci, choroby, która sama to za mnie załatwi. Paradoksy są okrutne, bo moja matka całe życie chciała umierać, zabijać się, raz jej w tym przeszkodziłam, może więcej razy. Tylko gdy naprawdę umierała, to nie chciała tego. Nie wiem czy tak naprawdę byłam pomocna, ale powiedział jej o tym, uświadomiłam, mówiąc, że ona teraz, my trochę później. Nadal jest we mnie złość, poczucie bezsensu i krzywdy z dzieciństwa, że mnie to wszystko spotkało. Trochę za dużo tego wszystkiego było, dlatego normalność, spokój i równowaga, być może jest nie do osiągnięcia. Głęboki dół bez dna pragnienia uwagi, akceptacji, miłości, czułości. Lata karania i odrzucania wcale nie czynią twardym i zahartowanym. Wręcz przeciwnie. Myślę, że jest taki pkt przegięcie, za którym jest już brak „zdrowia psychicznego”. I „najedzony” nie zrozumie głodnego, mówiąc mu- że wytrzymasz, to tylko myśli, tylko emocje, zaakceptuj to itd. A głodnego rozrywa od środka, walczy żeby nie oszaleć. Głodny głodnemu też nie pomoże, bo nie ma z czego wziąć. Ojj, mój umysł idzie w ślepą uliczkę….. Zbyt dużo myśli autoniszczacych pojawią się teraz. Oszczędzę tego Wam.
Zmęczenie, zniechęcenie do życia mnie ogarnia. Pustka, która niestety boli, zionie samotnością i wstydem i autoobrzydzeniem. I wahanie czy poddać się, czy jeszcze coś robić?
Brakuje już mi sił i nadziei. Może tak robi się z wiekiem. Nigdzie nie pasuję, a nawet jak się staram i tak mi nie wychodzi. Nie umiem wyrażać się, może dlatego nie jestem słyszana. Świat oczekuje sprawności i umiejętności. Wraca do mnie wspomnienie z dzieciństwa, kiedy zostałam wyśmiana i zrypana przez ojca, że nie umiałam czegoś wypowiedzieć wobec mało znanego wujka. Pamiętam swojej przerażenie, paraliż, nie byłam wstanie mówić. Przecież w domu nikt ze mną nie rozmawiał, a oczekiwano żebym zrobiła to wobec obcych. Został ukarana za swoją nieumiejętność. Teraz też tak się czuję. Wiem, wiem, słynne motto DDA” Teraz jesteś już dorosła…” i powinnam odpowiedzialnie to zmieniać, itd. Ale takie poczucie trwa dalej. Spodziewa się ode mnie, żebym wiedziała, umiała, robiła, a ja czuję się często jak to dziecko sparaliżowana, z pustką w głowie, jak „ułom”. I tak chyba odbiera mnie otoczenie, dziwiąc się jednak, jeżeli coś mi wychodzi. Więc nadal jestem na samym końcu, najlepiej, żeby m nie sprawiała nikomu problemu. A usunęła się, jeżeli sprawiam problemy. Czuje się obciążeniem dla innych. Chyba jednak naprawdę jestem jakaś trudna, nieprzyjemna i nie mogę się dziwić, jeżeli jestem odrzucana. Z takim odczuciem faktycznie można się tylko odsuwać, unikać, po ciągle zbierać i zbierać odrzucenia, cały ich kosz bez dna.
Ile razy słyszałam od matki, że mam szczęście, jak mi coś wychodziło. I mówiła o osobie trzeciej, nawet nie do mnie, tylko o mnie. Nigdy nie było to moją umiejętnością, dobrym wyborem lub zasługą. To poczucie też trwa nadal. Wiem, wiem, też jest ryzyko, że mogę usłyszeć, że wchodzę w te same role, schematy, sama ustawiam się w takich rolach. Uważam, że jest to zbyt ogólna generalizacja.
To też trochę tak, jak z czekaniem na piękną sukienkę po starszej siostrze, a potem zawiedzenie w milczeniu, kiedy to nastąpiło, bo była już zbyt zniszczona. Wiem, wiem, teraz mogę sobie kupić sama nową piękną sukienkę. W sumie tak robiłam, ale już mnie to nie cieszy. W swoim zyciu też czekałam na różne rzeczy, które potem jednak się nie wydarzały.
Zawsze jest mnie kilka. Tak która potrzebuje, inna rypie się, inna chce umrzeć, a jeszcze inna zdziwiona, w urojeniach, itd.
Czytałam Wasze ostatnie wpisy, do każdego chciałaby się odnieść, ale jest dla mnie trudne, potrzebuję zebrać energię, i tak naprawdę nie wiem, czy to co mam do powiedzenie jest wartościowe. Czas mija potem, ja się zbieram… i nic się nie wydarza.
Jest to też z mojej strony żenujące, bo piszę tu, ponieważ już nikt nie chce mnie słuchać. A tu? Nikt nic nie musi, jest mniejsze ryzyko poczucia narzucania się i wymuszania kontaktu. Mimo wszystko i tak czuję się winna, że to robię.
Stwierdzam, że kontakt bezpośredni jest bolesny, zbyt obarczony ryzykiem cierpienia. Może nie mam już siły do znoszenia nawet małych zranień , czym przecież charakteryzują się relacje, bez tego się nie obejdzie. To się jakoś nazywa, ale nie pamiętam jak. Brak tolerancji na frustrację?
W sumie czuje, że od życia dostaję same zrypy, tak jakbym zrobiła coś strasznego i kara mi się należała.
Muszę kończyć, nie wiem jak udźwignę ten dzień, długi dzień.
