Mam 29 lat. Uczestniczyłam w terapii DDA przez 2 lata ( ale to było jakoś 5 lat temu). Po terapii wydawało mi się, że dosyć dobrze ze mną. Miałam w planach udać się do psychologa, żeby pogadać i poukładać sobie pewne rzeczy, jednakże najblizszy możliwy termin w moim mieście to koniec tego roku, ewentualnie poczatek nowego roku. A na prywatne wizyty zwyczajnie mnie nie stać. Postanowiłam napisać na tym forum, żeby pogadać, zawsze lepiej.
Gdy mama żyła też nie zastanawiałam się nad tym, czy dożyje ślubu itp. Teraz są momenty, że jest dobrze.. Ale mam też momenty, że jest gorzej ( i w takim momencie napisalam ten post). U mnie też na pozór wydaje się, że jest wszystko okej. Normalnie funkcjonuje. Oczywiście doceniam wsparcie partnera, ale są rzeczy, których nie rozumie. Napisałam tutaj bo po prostu chciałam z kimś pogadać. 😉
W kwestii Twojego przypadku, to u Ciebie najwidoczniej rolę się odwróciły. Musiałaś być mama dla swojej mamy ( załatwiając i ogarniając pewne rzeczy za nia). Miałam nieco podobnie kiedyś.
