Cześć KiiiXa,
Zastanawiam się od czego zacząć… ja dopiero w zeszłym roku dowiedziałem się że jestem DDA, a jak chodziłem do psychologa, to nic mi o tym nie wspomniała, a przecież wiedziała jakie miałem dzieciństwo.
Dzieciństwo bardzo mnie ukształtowało, ale do dziś nie wiem na kogo, na pewno na kogoś, kto lobię trudne partnerki, mam z nimi rollercoster, są emocje, ale wmawiam sobie, że tak musi być, sam prowokuje, daje sobie wejść na głowę i pewnie tak jest, bo DDA ma mocno poluzowane granice i problem z asertywnością, a na pewno zamykam się na uczucia, więc nie wyrażam emocji – totalna blokada!
Dziś byłem u swojej terapeutki, bo po rozstaniu w październiku, od pewnego momentu sobie nie radzę i zarzucam 100% winy, że nie potrafiłem się zaangażować, że nie potrafiłem odwzajemnić, że jak coś mi komunikowała, to tak jakbym słyszał to przez szybę ale odpowiednio nie reagowałem.
Wiele razy chciałem powiedzieć jej, że ją kocham, a na pewno zrobić coś aby to uczucie okazać, więc przegrałem sam ze sobą.
Moja ex partnerka na początku była jak anioł, mówiłem wszystkim, że trafiłem na wspaniałą kobietę, ale ona dużo wkładała do związku, a ja tylko brałem, nie widziałem, że nic od siebie wielkie nie daje, bo niby skąd, jakie mam wzorce.
Co bym dziś zrobił?
Uwierzył, na przekór sobie, słyszę wewnętrzny głos, ten cholerny krytyk, ten cholerny lęk i powiedział sobie, a co mam do stracenia, jak nie zapytam, nie powiem, to się nie dowiem, więc zbierz się w środku jak tylko możesz i postaraj się zaprzeczyć sobie, schematom które mamy w sobie. Będzie to trudne, ale tylko tak bym to sam zrobił.
Ewidentnie odrzucałem ją kiedy o mnie walczyła, a jak się oddalała, to ja goniłem i tak było z 3 razy. Jak to się rozbuja, to ciężko będzie Wam wypośrodkować emocje i pojawią się frustracje, kłótnie.
Finalnie rozstaliśmy się w ciszy, bo ona potrzebuje czasu i do dziś jest ta cisza, nie wyjaśniona cisza, baaardzo głucha i wymowna, bardzo przykra, bo nie podjąłem walki o nią, na rozmowę o nas, po to aby zamknąć rozdział.
To jest destrukcyjne działanie. Jak masz to wszystko w głowie, a nie w sercu, bo nie masz dostępu do uczuć, a stamtąd powinna płynąć siłą, miłość, energia, to dziś bym zrobił na przekór sobie i powiedział inaczej niż mi głowa podpowiada.
W pracy jestem asertywny, waleczny, rozmowny, bo jestem handlowcem i działam na relacjach i zobacz jaki paradoks, że nie potrafię przełożyć tego na relację z partnerką. Dlaczego piszę o tym? Czasem musimy zobaczyć siebie w innych sytuacjach, że potrafimy kochać, że potrafimy walczyć, tylko trzeba włożyć więcej wysiłku, aby zastosować to w relacji.
Ja chodząc do terapeutki nie zadawałem jej odpowiednich pytań i w trakcie trwającego roku słychała z czym się borykam, ale nie podjęła żadnych kroków, rozmów, aby mi pomóc.
Jak dziś powiedziałem, że coś mnie trzyma w środku, mam blokadę, że nie walczyłem, że nie powiedziałem ex, że chce z nią porozmawiać, wyjaśnić, to dziś przyznała mi rację, że to było po mojej stronie. Chociaż wiele się po drodze zadziało, jej córka zachorowała/nowotwór i uznałem, że to nie czas na moje uczucia w tym temacie.
Wejdź na stronę https://miedzyparami.pl/ i może tam coś znajdziesz ciekawego dla siebie.
Tyle ile byłem u różnych speców, to jak sami się nie ogarniemy, sami nie postawimy celu, to oni za nas tego nie zrobią, a ja nie widzę i nie potrafię…
Pozdrawiam i trzymam kciuki
