nie możemy zwątpić w ludzi i w sens przebywania z nimi bo od tego do zwątpienia w życie krok przecież niedaleki…
ja wiem, że to może naiwne, głupie i żałosne, ale mimo czarnych chwil staram się wierzyć w to, że w końcu napotkamy tego "anioła", "drugą połówkę tego cholernego jabłka" czy jak kto tam to zwie i wtedy życie wynagrodzi nam to, że ktoś odebrał nam ten beztroski i piękny czas: dzieciństwo… Mamy (przeważnie) po te 20, 30 lat i rozpaczamy nad życiem zamiast się nim rozkoszować. Dlatego muszę wierzyć, że kiedyś znajdę urzeczywistnienie sensu życia w postaci Tego Jednego Człowieka, bo w przeciwnym razie NIC nie ma dla mnie sensu, żadna terapia, żaden rozwój, żadne rozprawianie się z popapraną i burą przeszłością…
(tylko jak Go znaleźć?)
to, że jesteśmy nieszczęśliwi sprawiło również, że całkiem inaczej, jakby czujniej i świadomiej patrzymy na życie, a to oznacza, że kiedy przyjdą chwile szczęścia to być może będziemy bardziej w stanie je docenić… mam taką nadzieję.
to może i był pusty post bo nic ciekawego nie wniósł ale takie myśli mnie ostatnio rozsadzają, musiałam to tu uzewnętrznić.
