[Suzy]

w odpowiedzi na: Poczucie samotności z powodu braku przyjaciół #475968

Moim zdaniem Twoja terapeutka nie mówi wprost. Myślę, że ludzie mają tendencję do przyciągania osób podobnych do siebie- np. z problemami i po części mogłaś właśnie trafiać na toksyczne osoby, natomiast nie mógł być to każdy przypadek.

Ja widzę problem gdzieś indziej- od samego początku oczekujesz od ludzi 100% lojalności i oddania, ponieważ sama od początku im to dajesz. Traktujesz też przyjaźnie zero- jedynkowo- albo ktoś przyjaźni się tylko z Tobą, a jeśli ma też inne koleżanki to Cię zdradza- wychodzi tutaj w Tobie zaborczość. @Jakubek bardzo dobrze napisał- my- DDA mamy tendencję do pochłaniania drugiej osoby i oddawania się jej, a potem oczekujemy tego samego i w momencie kiedy tego nie dostajemy lub przytłaczamy tym drugą stronę, która odchodzi, czujemy się rozczarowani.

Relacje międzyludzkie to pewien proces- zaczynasz od zwykłej znajomości, a potem przeradza się to w koleżeństwo i w przyjaźń. Mówisz, że czasem nie starasz się o znajomość, bo osoba, która potencjalnie mogłaby być Twoim przyjacielem ma dużo przyjaciół i Ty mogłabyś nie być tak ważna dla niej, jak ona dla Ciebie. A skąd Ty to wiesz? Przecież zawsze można zacząć od znajomości i zobaczyć jak to się rozwinie- może akurat w dość krótkim czasie zdołacie awansować na poziom przyjaźni? Sama mam wiele relacji, które nie wybiegły poza koleżeństwo. Mam też kilka takich, które w bardzo krótkim czasie ewoluowały w przyjaźń, ponieważ nadaję z tymi ludźmi na tych samych falach.

Reasumując- nie poddawaj się! Spotykaj się z ludźmi, zawieraj znajomości i przede wszystkim NIE CZUJ SIĘ GORSZA. Daj nowo poznanym osobom trochę przestrzeni i zobaczysz, że ludzie przy Tobie zostaną.

Najlepszego!

[Suzy]

w odpowiedzi na: Ojciec alkoholik, babcia sadystka, matka za granicą- o moim pięknym dzieciństwie #475967

Dziękuję za odpowiedzi- nie sądziłam, że ktoś przebrnie przez ten elaborat.

@travnick Co do mamy- nie chcę jej odcinać od siebie. Jakiś czas po tym jak napisałam na forum rozmawiałam z nią i opowiedziałam o wszystkim, czego do tej pory nie mówiłam- o tym jak się czuję, jaki mam żal za te wydarzenia, że potrzebuję terapii, bo widzę, że sama sobie z tym nie poradzę. Zrozumiała problem, zaoferowała nawet wsparcie finansowe na terapię- w ramach zadośćuczynienia za to, że po części zniszczyła mi życie. Powiedziała, że po latach widzi jak to wszystko się na mnie odbiło i, że ma z tego powodu wyrzuty sumienia. Strachu przed samotnością raczej nie ma- niedawno wzięła ślub, więc przysłowiową szklankę wody będzie miał jej kto podać.

[Suzy]

w odpowiedzi na: Poczucie odrzucenia i ciągła chęć imponowania #475966

Zgadzam się z przedmówcami i mam podobnie- za każdym razem kiedy zaczynam się z kimś spotykać kreuję się na postać, którą nie jestem, bo dana cecha wydaje mi się być atrakcyjna dla drugiej strony. Też nie potrafię zbudować trwałej relacji (udało mi się raz w życiu, a  mam aż 27 lat!) i często słyszałam, że „to nie to”, co przy i tak już niskim poczuciu własnej wartości było dramatycznym kopem w dupę i bodźcem do pytań: dlaczego ciągle ktoś mnie zostawia? My- DDA/DDD też często pragniemy miłości tak bardzo, że przymykamy oczy na przewinienia naszych partnerów- założę się, że wielokrotnie w związkach intuicja Ci podpowiadała, że coś jest nie tak, zmieniło się zachowanie drugiej strony, albo też Tobie coś nie odpowiada. Wolimy na ten głos nie zwracać uwagi, zagłuszać go, a potem jesteśmy zdziwieni, że druga strona nagle nam oświadcza, że „to nie to”. Myślę, że kluczem do wyjścia z tego schematu jest terapia i budowanie swojej własnej tożsamości, poczucia wartości. Musimy sobie uświadomić, że jeśli nam coś nie pasuje to też możemy odejść i mamy obowiązek mieć swoje standardy. Jeśli to wypracujesz to z pewnością uda Ci się uspokoić wewnętrznie przy kobiecie, bo będziesz miał poczucie, że jesteście w tej relacji na tych samych prawach, że Ty także masz wiele do zaoferowania i też możesz trzasnąć drzwiami, jeśli pewne granice zostaną przekroczone.

 

[Autor]

Wpisy