Hej, byłam na tej wizycie u psychologa , nic a nic mi to nie dało. Psycholog skupiła się na tym jak mam postępować z córką i co do niej mówić. W ogóle nie zapytała jak ja się z tym czuje . Nie wiem może ja źle myślę , wyszłam zmieszana i fakt mogę zmienić myślenie i mówienie ale moje odczucia się nie zmieniły.
Lepiej pomagają mi te leki, więcej mi się chce i tak się nie boję jak wcześniej .
Następną wizytę mam za dwa miesiące , jaki to ma sens ?
Nie mam z kim pogadać , życie leci z dnia na dzień. Staram się zauważać dobre strony ale różnie to bywa.
Czasem mam uczucie że mam zjebane życie od dziecka. Nie raz uciekłabym z domu albo po prostu umarła ale czuję że oni sobie beze mnie nie poradzą. Co ranek wstaje i walczę na nowo. Nic nie jest pewne, nie wiem czy coś się komuś nie stanie złego. Nie umiem się cieszyć tak na prawdę , w sercu, odetchnąć, no nie mam tego…
Zazdroszczę ludziom takiego luzu, ja już nawet nie pamiętam jak to jest.
Czuję się więźniem własnej głowy.
Jest mi bardzo ciężko…
