Już jako małe dziecko miałam świadomość że jestem inna niż pozostałe dzieci.
Zawsze gdzieś w odosobnieniu, ukrywałam się przed ludźmi, bałam się ich i
wstydziłam. Nie miałam przyjaciół, a rówieśnicy nie chcieli się ze mną
bawić. Rodzina, rodzeństwo, znajomi wyśmiewali mnie. Uciekałam w
świat marzeń, iluzji. Godzinami przebywałam w samotności, rysowałam lub
bawiłam się lalkami, robiłam teatrzyk i odgrywałam scenki, w których byłam
lubiana, kochana, akceptowana. Otaczałam się zwierzętami bo tylko one były
mi oddane i im czułam się potrzebna. Wiecznie chciałam zadowolić rodziców,
znajomych itp. Chudłam, gdy ktoś powiedział, że jestem za gruba i tyłam, gdy
kto powiedział że jestem za chuda. Wiecznie bulimia lub anoreksja. Nie
umiałam określić czego chcę, kim chcę być i jaka jestem.


więcej