Hej,
Jestem tutaj nowa, ale dosc „oczytana” na forach. Przesledzilam chyba z tysiac wypowiedzi, wpisow, uwag i odpowiedzi i powiem Wam szczerze, ze to co zauwazylam jest dosc ciezkie. Kazdy z rodziny DDD/DDA cechuje sie tym samym- poczuciem samodzielnosci. Czy nie jest tak, ze sami zawsze musimy na siebie liczyc? Sami do przodu isc? Czy to nie jest tak, ze wlasnie sami szukamy dla siebie pomocy? Poswiecamy czas na fora, terapie itp tylko po to, zeby ktos nas zauwazyl. Jestesmy w stanie przenosic gory, jezeli tylko nam sie zechce.
Ja mam 26 lat i jestem z rodziny DDD. Dowiedzialam sie tego dosc dawno, ale lekcewazylam to. Uwazalam, ze przeciez zawsze sobie sama radzilam, to z tym tez dam rade. Ale nie moge sobie dac rady z tym, ze nie daje nikomu szansy sobie pomoc! Niby szukam pomocy, ale tak, zeby jej nie znalezc, zebym znow mogla poczuc, ze jestem samowystarczalna.
Wiem, ze to brzmi dziwnie, ale niestety tak jest. Ale dosc! Pora isc do przodu..
