Mąż nie palił, gdy go poznałam. To był ważny czynnik przy wyborze partnera. Wiadomo nie zostawię go, przez nałóg. Nie na tym polega przyjaźń. Próbuję go zachęcić do przemyślenia i rzucenia. On wie, że to syf. Nie pali przy nas, chowa się gdzieś na podwórku z tym. Niestety wszyscy wkoło niego palą. Próbował wiele razy rzucić, ale cała jego rodzina kocha papierosy i sama mu proponuje.
Co do powielania zachowań. To prawda. Zauażyłam, że gdy jest dobrze w moim związku, to czekam aż coś się stanie po czym mogę męża obwinić i chodzić zła i przekonana, że znów zawalił (choćby w drobnej sprawie życia codziennego). Zupełnie jakbym źle się czuła w dobrej atmosferze i czekała na burzę… bo skoro jest miły, to pewnie udaje albo coś chce. Jest to całkiem dziwne, bo naprawdę mamy niewiele powodów by się kłócić. Jesteśmy bardzo dobraną parą. Mąż jest z tych, co się nie czepiają, nie dokuczają i nie pamiętają złego. Mam wrażenie, że jak jest jakiś mały problem na horyzoncie, to to ja go znajdę i urośnie do rangi awantury na cały dom. U mnie w domu też co by nie było, to mama była zawsze niezadowolona. Zawsze coś było krzywo, źle, nie do końca tak.
