Witam wszystkich:)
To niesamowite moc przeczytać, że sa ludzie, ktorzy pisza o tym co znam tak dobrze, że sa ludzie, ktorzy rozumieja ro wszystko co sie w duszy DDA dzieje..i rozumieja to naprawde.
Siedze z wypiekami i czytam i prawie płaczę…bo czy myślałam kiedyś, że nie bede musiała ukrywać swoich uczuć, że przeczytam o tym, co znam tak dobrze….ze kiedyś zniknie to ogromne poczucie osamotnienia i przekonania ze juz zawsze bede milczala kiedy znow powroci myśl o domu rodzinnym…bede milczala bo co mam powiedziec, kiedy kolega za studiow spyta sie czemu taka smutna nagle sie zrobiłam.
dziękuje Wam wszytkim.
