No dobra. A czy normalne jest, że np. mówię partnerce (podczas zbliżenia), że nigdy nie doświadczyłem czułości? Nie chciałbym zostać odebrany jako desperat. A DDA musi zgadywać co jest normalne a co nie.
Nie miałaś wystarczającej ilości akceptacji. Twoje myślenie jest ukierunkowane na Twoje „ja” i odrzucenie, a nie na konstruktywne rozwiązywanie problemów i akceptację siebie (akceptujesz siebie w trudnej sytuacji to i akceptujesz jego).
Jak miałaś problemy ze sobą, w szkole, z koleżankami to jak reagowali na to Twoi najbliżsi? Akceptowali to, czy im to „zwisało”?
Wolontariat to naprawdę dobry pomysł. Ale jak ze wszystkim – nie miej oczekiwań.
2. Polecam książki Marshalla Rosenberga.
3. Polecam medytację…
Widzę, że masz potrzebę – jak i ja – którą nie wiesz jak zaspokoić. A właściwie dwie sprzeczne. Potrzeba czułości a z drugiej potrzeba bezpieczeństwa (no bo przecież ktoś mnie może odrzucić). U mnie jest tak, że te dwie potrzeby ze sobą kolidują. A i tak wygrywa potrzeba bezpieczeństwa. Więc odgradzam się od ludzi, bo tak jest dla mnie pewniej. A z drugiej promieniuję aurą: „weźcie się mną zaopiekujcie, bo jak nie to foooch!”
Mam podobnie. Oboje mamy potrzebę pewności w byciu akceptowanym i kochanym. Stąd oczekiwania (a właściwie żądania) potwierdzania tego, że jesteśmy kochani i akceptowani. Jeżeli tego nie mamy czujemy się odrzuceni.
