znam wiele osób które mają problemy ze znaleziem 2 półówki, powody są najróżniejsze ale mają normalnych fajnych rodziców bez uzależnień więc osobiście mam właśnie wątpliwości czy warto wchodzić w taką terapię i grzebać sie w dzieciństwie. A jak czytam może trwać to parę lat i człowiek źle sie czuje po takich sesjach (co jest ciekawe bo myślałem że sesja terapeutyczna powinna się kończyć jakimś pozytywnym planem kolejnych kroków). Zastanawiam sie dlaczego miały by nie działać zwykła psychoterapia np poznawczo-behawioralna czy techniki zmiany przekonać, nawyków które tworzą nowe połączenia neuronalne tym samym osłabiając stare
