Też tak mam, czasami potrafie coś zrobić i zapytana czy na pewno wykonałam dane zadanie zwatpic, mimo że skończyłam robotę dwie minuty temu. Brzmi trochę jak początki Alzheimera. Jeżeli chodzi o mnie staram się być optymistą, w środku różnie to wychodzi, na zewnątrz ludzie uważają mnie za wiecznie uśmiechnięta i wyluzowana. Dzięki temu oszczedzam sobie wiele nerwów, ale z problemami przeważnie też zostaje sama, bo albo każdy stwierdza, że pewnie ich nie mam albo sama nie chcę o nich mówić bo mimo, że mjie strasznie męczą to kiedy zaczynam o nich głośno mówić brzmią nawet w moich uszach tak błaho, że po prostu milkne i zastanawiam się jak takie gowno może mnie męczyć. Jakbym w ogóle nie potrafiła nazywac swoich emocji.
