Rozumiem obawę (tak myślę). Moi rodzice zrobili mi – delikatnie mówiąc- wielką awanturę, kiedy wyprowadzałam się na studia i wynajmowałam mieszkanie. Krzyczeli, że oni nie mają na to pieniędzy, a sama sobie nie poradzę. A mi chodziło o odcięcie się od nich i nie o akademik, w którym czułabym się jak na wielodniowej wycieczce z noclegami. Pragnęłam, wraz z przyjaciółką, która jest dla mnie jak siostra, stworzyć prawdziwy dom. Ich uwagi okraszone agresją spowodowały, że byłam bliska poddania się, bałam się, że nie dam rady trzy razy bardziej…
Nie ma nic złego w tym, że czujesz strach. Uświadom sobie jednak, że wręcz trzeba – tym bardziej będąc DDA – nauczyć się działać pomimo jego obecności. On po pierwsze jest naturalny w takich sytuacjach, a po drugie, to taka jaszczurka w szkle baaardzo powiększającym – wygląda jak dinozaur, ale to tylko małe stworzenie, które widzimy z „zakłamanej” perspektywy. U DDA tym szkłem powiększającym są traumy z dzieciństwa. To nie jest rzeczywistość! Boisz się wyprowadzki i wiesz, że tylko ona może Ci pomóc się ocalić. Nie „ale” – „i”. To idzie w parze. To, co jest teraz Twoim ważnym zadaniem, to dotrzymać kroku jednemu i drugiemu.
Co do pracy, powiem Ci znów na swoim przykładzie. Jestem na studiach dziennych, mam za sobą trzy prace, wkrótce podpisuję umowę w takiej, która mi się bardzo podoba. Cały czas jestem studentką. Jedna z tych trzech prac to freelance, dlatego to inna historia, ale dwie pozostałe znalazłam i dostałam w przeciągu tygodnia. Ponad połowa wypłaty zostawała na czynsz, ale dałam radę! Czasami było trudno. Ale na każdym etapie życia „czasami będzie trudno”. Zaufaj sobie, że cokolwiek się wydarzy, masz wszystko, czego trzeba, aby dobrze pokierować swoim życiem. 🙂
