Cześć Dda93!
Dziękuję Ci bardzo za wartościową odpowiedź.
Jedną rzecz tylko sprostuję, tylko ostatnie 2 miesiące, może mniej, wyglądały tak, że trochę więcej zaczęłam spotykać się z koleżankami, mój Mąż też już tak nie chciał odwiedzać moich braci, z którymi mam świetny kontakt, więc zdarzało mi się jeździć samej. W zasadzie przez większość związku robiliśmy z Mężem wszystko wspólnie – wyjazdy dłuższe i weekendowe, wyjścia, spotkania ze znajomymi. W poprzednich latach zdarzało się, tak, że jak spędziłam dzień poza domem, a On akurat w nim zostawał, to już miał trochę inny, gorszy humor. Nie robił mi awantur, ale zaczynał czepiać się o jakieś drobne rzeczy.
Powoli dostrzegam wiele rzeczy, które robiłam źle, ale w tematykę DDA odpowiednio zagłębiłam się, jak już zaczął się ten kryzys i jestem świadoma, jak często nie doceniałam Go dość i nie okazywałam Mu wystarczająco czułości. Ale On teraz mówi o mnie, jakbym była Jego największym wrogiem, jakbym zawsze tylko na Nim żerowała i Go unieszczęśliwiała, a wszystko w głowie mi mówi, że przecież nie było tak źle, że jeszcze miesiąc temu robiliśmy razem jakieś rzeczy, żartowaliśmy i planowaliśmy przyszłość.
A co do tego ulegania, dostosowywania się – z przykrością chyba muszę się zgodzić, że coś takiego miało miejsce, ale On prawie nigdy o tym nie mówił. A jeśli zgłaszał jakieś pretensje, to też nie miałam odpowiedniego zrozumienia, bo nie identyfikowałam odpowiednio jakie potrzeby i zranienia za tym stały. Co nie zmienia faktu, że decyzja o rozwodzie przyszła bardzo niespodziewanie i to nagłe odsunięcie się Męża boli tym bardziej. A jednak w międzyczasie spotykaliśmy się i mówił, że kocha mnie najbardziej na świecie, tylko jest Mu ciężko…Kiedy poprosiłam Go o przemyślenie rozwodu i jednak zastanowienie się nad spróbowaniem jeszcze raz, to podziękował, że to powiedziałam i powiedział, że tego potrzebował. Myślę, jednak, że On nie ufa swoim uczuciom przy mnie, myśli, że ja rzucam na Niego jakiś czar, że próbuję Go omamić. W tym momencie uważa negatywne emocje za jedyne odzwierciedlające Jego faktyczne potrzeby. Kto wie, może ma w tym wszystkim rację?
Ale rozumiem co mówisz i najprawdopodobniej masz rację. Sam w emocjach powiedział mi, że ma dosyć tego jak wszystko kręci się wokół mnie i moich potrzeb. Oczywiście ja uważałam, że to mocno przesadzone, ale rzeczywiście On może tak to widzieć i odbierać. On parę mi mówił, że nasz związek jest transakcyjny, ale bardziej w formie obaw, że to jest moje podejście. Teraz widzę, że to mój Mąż traktował to bardziej jako transakcję – będzie taki, będzie tak się zachowywał, ale w zamian chce dostać idealny, bezkonfliktowy związek.
A tak naprawdę chciałabym, żeby dał mi jeszcze szansę. Nie chcę teraz się rozwodzić nad tym, jak ja zostałam skrzywdzona i jaka jestem biedna. Chciałabym spróbować z Nim jeszcze raz wiedząc te rzeczy i będąc odpowiednio wrażliwa. Na ten moment widzę tylko jak się oddalił i chcę dać Mu ten dystans, żeby to przemyślał, a z drugiej strony doprowadza mnie to do rozpaczy. Pewnie co poniektórzy mogą odczuć irytację, bo”o, chce ją zostawić, to teraz nagle ruszyła głową”, ale naprawdę zawsze wierzyłam, że spędzimy razem całe życie.
Bardzo Ci dziękuję za przedstawienie punktu widzenia osoby DDA – te uwagi są dla mnie cenne, nawet jeśli nie będę mogła ich zastosować w tym związku. I dziękuję za poświęcony czas, żeby napisać.
Wszystkiego dobrego!
