Jak rozpocząć terapię DDA?

[aleksandria]

#202745

Witam,

Jestem dorosłym dzieckiem alkoholika który chciałby rozpocząć terapię, lecz nie wiem jak się za to zabrać, co zrobić. Boję się bardzo rozpocząć jedynie od grup samopomocowych, zwłaszcza, że mam w sobie tyle skrajnych emocji, że nie wiem które są prawdziwe a które nie. Od czego radzilibyście mi zacząć? Nie wiem, czy jestem gotowa na szybkie opowiadanie całego swojego życia (wizyty u pani psycholog która kazała mi przez godzinę tygodniowo opowiadać jej co mi przyjdzie do głowy, bez żadnej reakcji z jej strony tylko przywróciły autoagresję z którą kiedyś się zmagałam).

Mam nadzieję, że spotkam się ze zrozumieniem, bez odpowiedzi w stylu "poszukaj sobie w google" – w końcu każdy z was też kiedyś był zagubioną duszą na początku walki o siebie.

[pszyklejony]

#202746

Opowiadanie ma na celu głównie uświadomienie sobie nieprawidłowych przekonań i skąd się one wzięły. Jest to bolesne, mówiłaś psycholog o autoagresji?

[thomson]

#202842

Moim zdaniem mowienie o sobie owszem ale reakcja psychologa musi być. Powinien w miedzy czasie uswiadamiać błędne interpretacje wyniesione z dziecinstwa.

[Anonim]

#202882

Osobiście uważam, że nie ma na co czekać. Syndrom Dorosłego Dziecka może być na prawdę niszczący, a co najmniej utrudniający życie.Można zacząć od mitingów. Piszę to z własnego doświadczenia.
Dbaj o siebie 🙂

[aleksandria]

#203123

Wspominałam pani psycholog o autoagresji, jednak już wtedy byłam bardzo negatywnie nastawiona do terapii. Jednakże od mamy dostałm dwa nazwiska psychologów polecanych przez jej terapeutę. Liczę, źże jak tylko pójdę na indywidualne spotkania i nabiorę odwagi, to zacznę chodzić też na grupę. Bardzo dziękuję Wam za odzew, pomogło mi to przełamać strach i zabrać się za działanie 🙂

[Chłopiec Papuśny]

#203268

Na mityngach często słyszę od ludzi którzy przeszli terapię, że potrafią rozróżnic i nazwać swoje emocje, zrozumieć dlaczego działają tak a nie inaczej. I to by było na tyle. Właśnie na mityngach odnaleźli spokój, zrozumienie i współczucie, odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Ludzi którzy mają identyczne doświadczenia. Nie dają rad co masz robić, tylko opowiadają jak oni żyli i przechodzą przez to wszystko.To czego szukali u terapeuty, a nie dostali. Mówią o terapeutach że nie mają pojęcia o problemie, bo sami tego nie przeżyli. Nie wiedzą jak to jest żyć w rodzinie alkoholowej. Ludzie często szukają ukojenia na terapi i to jest podstawowy błąd. Pierwsze kłamstwo związane z terapią to mówienie drugiemu "idź a będzie Ci lepiej".

Edytowany przez: tomata, w: 2013/08/23 00:44

[Wdrodze]

#203275

Wiesz co… a dla mnie to prawda. Mi jest lepiej, gdy chodzę na terapię. Jestem spokojniejsza, wszystko mam lepiej uporządkowane w głowie, moje przemyślenia idą swoją drogą, po prostu jest przy mnie ktoś, kto widział już setki DDA i może rozwiać moje wątpliwości, albo powiedzieć, które obawy są zasadne, a które mogę uspokoić bez poczucia winy. Tak emocje także są tu poruszane i dużo mi dają.

Tak, są takie momenty, kiedy jest mi gorzej. W pewnym momencie znalazłam się w punkcie, w którym stare mechanizmy obronne już nie działały, a nowe jeszcze się nie wykształciły, do tego byłam z tym sama, bo rzuciłam terapię ze strachu, że uzależnię się od niej i dlatego, że byłam na etapie bez widowiskowych efektów. I ten moment pchnął mnie na nią z powrotem. Po prostu widocznie jeśli już coś się zacznie, to trzeba doprowadzić do końca, a nie zostawiać plac budowy rozorany.

Co do wyboru terapeuty, ja chodzę do kobitki, która specjalizuje się w DDA. Ten temat to jej pasja, a nie jeden z motywów, jakimi się zajmuje. To znaczy sorry, zajmuje się też uzależnieniami i współuzależnieniem. Ale głównie tymi kilkoma tematami właśnie. Do tego pogadałam z nią na początku o tym, jak terapia ma wyglądać, mówiła, że raczej idzie drogą Gestalt niż psychoanalizy, bo zależy jej na tym, żeby pacjent czy klient miał wyraźne, namacalne efekty szybciej. A psychoanaliza wg. niej to właśnie na tym polega, że terapeuta niemal nic nie mówi. Może trafiłaś właśnie do babki od psychoanalizy? Ja bym też nie wytrzymała 🙂

[teoriabytu]

#203278

Terapia indywidualna polega na tym, że pracuje się samodzielnie, tzn. pracy tej towarzyszy jedynie terapeuta. Nie ma innych osób, których historie i pomysły mogłyby być wskazówką czy dodaniem otuchy – nadziei i rozwiązania szuka się w sobie, co jest związane z wzięciem na siebie odpowiedzialności. Właśnie to może być dla niektórych trudne; terapeuta nie powie, że coś jest złe lub dobre, ale przy jakiejś kwestii może zatrzymać się na dłużej, coś podkreślić, zadać pytanie, a jeśli zinterpretuje omawianą sytuację, to i tak do osoby, która przyszła do ośrodka, należy decyzja czy spostrzeżenia te są adekwatne. Nie ma też opcji odwrócenia od siebie uwagi cofając się w grupę, bo w sytuacji sam na sam milczenie i brak tematu jest równie wyraziste. Terapeuta posiada odpowiednie wykształcenie – dla mnie jest to ogromnym atutem, a twierdzenie, że ich słabość tkwi w tym, że nie posiadają doświadczeń życia w rodzinie z problemami jest zarzutem na wyrost i często mija się z prawdą. Praca w grupie terapeutycznej wygląda już inaczej. Można porównać swoją sytuację z losami innych osób, można dzielić się własnymi doświadczeniami. Nie wolno natomiast udzielać rad i oceniać. Przy czym cały czas czuwają nad tym terapeuci prowadząc grupę.
Wszystko zależy od tego, czego dana osoba szuka, jak bardzo się boi, do jakiego stopnia jest się w stanie zaangażować. Ja zdecydowanie zaliczam się do grupy, która szuka fachowej pomocy, a w mojej terapii obecne m.in. było i współczucie, i zrozumienie. Dlatego polecam taką formę.

[tajemnicza]

#203966

Trudno jest zdecydować: terapia indywidualna czy grupowa? Każdemu pomaga co innego. Ale skoro piszesz, że nie jesteś gotowa na opowiadanie swojego życia, to może jednak warto zacząć od grupowej? Opowiadać i tak się opowiada – nie dużo ale zawsze coś. Chcesz mówisz więcej, nie chcesz to nie mówisz. Ja się na taką zdecydowałam a też nie wiedziałam od czego zacząć. Też wcale nie jest łatwo. Konfrontacja z innymi, którzy mają podobne doświadczenia. Przypomniało mi to co sama przeżyłam. Ale z drugiej strony widzę ich spokój – a więc da się opanować swoje emocje? I na tym się teraz skupiam. Fajne jest to, że przed każdym spotkaniem są konsultacje indywidualne. Możesz się na takie umówić i omówić problem, który Cię dręczy.

W moim przypadku terapia grupowa była początkiem i mam zamiar ją kontynuować. Ale czuję teraz większą potrzebę mówienia o sobie-jestem na to gotowa! Dlatego szukam indywidualnej.

Możesz spróbować konfrontacji 🙂 U mnie się sprawdziła taka kolejność. Może i u ciebie też się sprawdzi.

Edytowany przez: tajemnicza, w: 2013/09/04 15:11

[Autor]

Wpisy