Nie wiem nawet o czego zacząć i czy w ogóle jest sens zawracać głowę nieznajomym ludziom z internetu. 40 lat na karku i nie mogę się pogodzić z losem, ani z przeszłością. Mój umysł nie może ogarnąć otaczającej rzeczywistości i myślami wracam do przeszłości. Najczęściej do lat 90, kiedy jeszcze miałem rodzinę i wydawało się, że w końcu powinno być lepiej. Powinno być, choć żyliśmy (ja i moja rodzina) w totalnej biedzie – jeśli ktoś nie przeżył tego sam, to nie zrozumie skali tej nędzy. Wynajmowane mieszkanie zakładowe, bez bieżącej wody, bez toalety, znajdujące się na totalnym zadupiu w odległości 2 metrów od torów kolejowych i trójka dzieciaków, które próbowała wychować Ukochana Mama. Jak Ona się starała…Dziś to już tylko wiem ja, młodsza siostra i chyba nikt więcej. Wyobraźcie sobie osobę o niesamowicie dobrym sercu, uczciwą, a nawet w pewien sposób naiwną, która sama nie miała dobrego dzieciństwa, to starała się ze wszystkich sił dać swoim dzieciom wszystko czego nie miała sama. Na pomoc męża liczyć nie mogła. Facet (nie nazwę go ojcem, choć jest moim biologicznym starym), częściej wracał napierdolony w trzy dupy niż w stanie trzeźwym. Kiedy wracał na trzeźwo to było niemal święto. Nie rozumieliśmy dlaczego tak jest i odruchowo garnęliśmy się do Mamy. Ten facet był nieźle pojebany. Wybaczcie wulgaryzmy, ale piszę to co myślę i jak było. Facet straszył pasem, psychicznie się znęcał i kiedy wracał najebany to w jakiś popierdolony sposób paraliżował dzieciaki, choć głównie to mnie się dostawało, bo byłem najstarszy. Odkąd sięgam pamięcią to dni kiedy było w domu ok, to można było policzyć na palcach jednej ręki. Z czasem sposobem na unikanie konfliktu było po prostu nie odzywanie się do faceta, ale nie zawsze to działało. Nie wiem jak to robił, ale potrafił zniszczyć niemal każdą Wigilię. Mama starała się jak tylko mogła (wspomnienie świąt to jedno z najmilszych wspomnień), a ten potrafił wzniecić awanturę. Za późno do mnie dotarło, że facet po prostu mnie nienawidzi. Rękoczyny, uciekanie z domu czy poniżanie w obecności obcych ludzi to była specjalność tego faceta. Nie wiem jakie są powodu tego stanu, ale potem się to jeszcze bardziej pogłębiło. Może jakieś niespełnione ambicje, mój wieczny bunt czy wybranie strony Mamy tak na niego działały. Może to jakaś chora zazdrość i to wszystko w połączeniu z biedą totalną, brakiem pracy, sprawiło, że stał się takim chujem. Wiele razy próbowałem zrozumieć i postawić się na jego miejscu. Trójka dzieciaków na głowie, coraz mniej pracy (w tamtym czasie zamówienia się nagle urwały i tylko dorywczo czasem coś robił), znikąd pomocy i to na pewno też przyczyniło się do takiego stanu.
My uciekaliśmy w świat marzeń, ale każde z nas zostało pozostawione same sobie ze swoimi problemami np. w szkole. Mama tego nie potrafiła już udźwignąć. Odkąd pamiętam musiałem pracować. Większość wakacji spędzałem albo z pojebanym starym licząc, że parę złotych zarobię na swoje marzenia, albo na zbiórce runa leśnego. Imałem się wszystkiego co mogło dać kilka złotych na przeżycie. Większość oddawałem Mamie, żeby pomóc. Potem pierwsza prawdziwa praca i znów oddawanie większości „na dom”. I tego było za mało. Bieda, spirala długów, stres, musiały odcisnąć piętno na psychice Mamy. Za późno zorientowaliśmy się, że cierpi na postępującą demencję, która przeszła szybko w chorobę Alzheimera. To był totalny cios. Ponad dekadę temu w nieprzyjemnych okolicznościach w awanturze z facetem i ex-bratem – którego facet zmanipulował i w jakiś pojebany sposób omamił, musiałem pospiesznie opuścić dom z kilkoma ubraniami i drobiazgami w rękach.
Coraz rzadziej odwiedzałem Mamę, bo im mniej kontaktowała, tym z większą agresją spotykałem się ze strony faceta, skierowaną w moją stronę.
Próbowałem jakoś zorganizować miejsce w jakimś ośrodku dla chorych na Alzheimera, ale ze strony faceta i exbrata nie było żadnej dobrej woli. I tak żyli przez kilka lat, a nędzny dom rodzinny zmienił się w coś co przypominało pijacką melinę. Wszędzie syf, brud i totalny rozpierdol.
Ostatecznie Ukochana Matka zginęła w pożarze, którego okoliczności wciąż są dla mnie niejasne. Z tego rodzinnego domu nic nie zostało tylko zgliszcza. I wawet w takiej chwili jak ten straszny dzień, to nie było stać faceta i jego przydupasa na jakikolwiek ludzki gest.
Nawet nie byłem na Mamy pogrzebie, żeby nie dać facetowi okazji do zrobienia przedstawienia przy wszystkich ludziach na mój widok.
Czasem tam wracam. Ciągnie mnie do miejsca gdzie żyłem, mieszkałem, gdzie Mama nas wychowywała. Tak jak dziś rano. Odwiedzam jej grób i nie mogę powstrzymać płaczu. Pozostawiam znicze na grobie Mamy i w miejscu zgliszczy.
Mija kolejny miesiąc od tej tragedii, a ja nie mogę się z tym wszystkim pogodzić. To nie tak miało być. Mama powinna żyć i cieszyć się wnukami na emeryturze w miejscu w którym zawsze żyła.
Dziś jest tylko złowroga cisza, pustka i żal że tak się wszystko źle potoczyło.
Każdy ma swoją historię. I każdy z nią sam zostanie. Nieważne ile terapii przejdzie.
