Mój nick nie jest adekwatny do mojego imienia, bo boję się swojej tożsamości.
Chodzę do psychologa, psychiatry, jestem po dwóch szpitalach psychiatrycznych a mam dopiero niespełna 17 lat.
Mój tata bardzo mnie zniszczył za dzieciaka, mówił straszne rzeczy przez co popadłam w głęboką depresję, chociaż nie tylko to mi zdiagnozowali.
Zapach alkoholu teraz drażni moje nozdrza i wywołuje odruchy wymiotne. Boję się mężczyzn, chłopców jakiejkolwiek bliskości. Odcinam się od świata i zamykam na uczucia.
Mieszkam z mamą i psem. Nasza trójka przeżyła kiedyś piekło, dlatego tylko do nich jestem przywiązana. Tata ze mną nie mieszka chociaż mnie odwiedza. Nie wiem czy mu wybaczyłam ale przypomina mi się wszystko gdy patrzę w jego oczy.
Jestem ich jedynym dzieckiem, zawsze starałam się dogodzić, zawsze byłam najlepsza w klasie, robiłam co się da żeby mnie docenił a i tak często życzył mi śmierci, kazał mi wręcz zdychać.
Jak widać Karma to bestia, sam teraz cierpi przez choroby i nie wiem ile mu zostało. Niestety trafiło i na mnie. Choruję na nowotwór, mam nadzieję, że w miarę łagodny , dowiedziałam się o tym jakiś czas temu niestety nie wiedzą co ze mną zrobić, wyniszcza mnie to powoli. Najgorsze dla mnie jest teraz patrzeć na mamę, która mimo, że próbuje mnie wspierać i staramy się cieszyć z życia i wierzyć że wyzdrowieję, że będę mogła żyć, chociaż bardzo często mam ochotę je sobie odebrać, gdyż bardzo cierpię psychicznie. Nie dam rady więcej napisać bo się boję otworzyć mimo wszystko, ale próbuję..
Ja wiem, że tutaj są dorośli ludzie, że jestem tylko dzieckiem, przepraszam. Przepraszam też że mogą być niespójne zdania.
Balansuję nad przepaścią szukając równowagi.
