Chyba umrę na chorobe sierocą!!!!

hej Daniel, nigdzie mi tu w zaświaty się nie wybieraj!

Naprawdę wiem jak może być ci ciężko Daniel, bo też wiem i czuję nie raz, jak uczucia moga przygniatać. Od ojca dostałem całkowita obojętność i brak zainteresowania – odszedł gdy miałem 1,5 roku i nigdy więcej się nie pojawił. Miałem tylko matkę. Od niej nie dostałem w dziecinstwie wielu rzeczy, jedna z nich był całkowity brak ciepła i najprościej w świecie wyrażanej miłości (dotyku, uśmiechu, ciepłego spojrzenia, przytulenia, dobrego słowa). Nic z tych rzeczy. Dostałem za to wiele złości, nienawiści, wstrętu, lekceważenia, poniżania itp. Sam ja zaczałem nienawidzić. Jako małe dziecko musiałem czuć się bardzo winny z powodu niezasługowania na zainteresowanie ze strony ojca oraz wściekły na sposob traktowania mnie przez matkę. Byłem też zostawiony sam sobie (za karę?) – czułem się zły. Nie wykluczam, że bałem się bardzo, że jedyna kochana osoba też mnie opuści i zostanę sam na świecie – musiałem czuć, że wtedy umrę. Tak bardzo się tego przestraszyłem, że na 28 lat przestałem czuć, zarowno 'dobre" jak i "złe" rzeczy. Nigdy nie brałem lekow na "uczucia", ale za to sporo piłem – złe uczucia zagłuszałem, a dobre wzmacniałem. Tak sobie radziłem przez 14 lat.
Tak się złożyło, że jakiś czas temu przestałem pić. I wszystkie uczucia z dziecinstwa, wrociły. Czułem się dokaładnie jak małe dziecko, jakbym znowu miał roczek, albo coś. Tak samo się bałem. Teraz zaprzeczałem, oszukiwałem, zmyślałem rożne powody tłumaczace dlaczego się tak czuję – robiłem wszystko żeby dalej nie czuć. Przez 1,5 roku. Potem nie miałem już siły uciekać, udawać i "oszukiwać" samego siebie. Nie było na kogo "zwalać" (28 letni facet nie umrze jak mama na niego nakrzyczy). Przyznałem się do własnego strachu. Najpierw przed soba, potem przed wami, a ostatnio przed psychologiem. Poczułem się z tym fatalnie. Jakbym umierał (?). Tak bardzo, że musiałem położyć się chyba do łożka. Ale wstałem na drugi dzien, i zauważyłem, że żyję. Do dziś mam kłopot z zaakceptowaniem wielu swoich uczuć, bardzo wielu w ogole nie rozpoznaję, wielu zaprzeczam, a czasem gadam głupoty na ich temat. Ale od tamtego dnia wiem, że MOJE W£ASNE UCZUCIA MNIE NIE ZABIJ¡, nawet gdy mi się tak wydaje. ¯ebym nie wiem jak ¼le się czuł, to te cholerne uczucia mina. Za minutę, godzinę, dzien.

Przez 23 lata żyłeś bez oznak miłości ze strony swoich rodzicow. To okropne, i strasznie niesprawiedliwe. Wywarło to pewnie także na Ciebie jakiś wpływ, z wieloma rzeczami masz pewnie kłopot. Ale mimo to przeżyłeś. Dałeś radę mimo to i podziwiam Cię za to, Daniel. Ponieważ żyjesz do tej pory, jest szansa, że będziesz żył dalej. Jak? Madrzy Ludzie gdzieś tu napisali, że rozwiazaniem jest "przyznać się do swojej bezsilności wobec własnego życia" i "stać się swoim własnym kochajacym rodzicem" – pożegnać się z nadzeja, że to inni powinni Cię kochać. U mnie działa. Nie jest miło i łatwo, ale można.
Pozdrawiam.

Zanim "poszedłem na studia – znalazłem pracę.
Znalazłem pracę – opłacałem czesne.
Pracowałem, uczyłem się i w międzyczasie"wyprowadziłem" się do drugiego pokoju – ze swojej pensji płaciłem matce za pokoj.
Skonczyłem studia i cały czas pracuję – płacę "swoja" część już za MOJE mieszkanie w ktorym mieszka matka oraz utrzymuję się sam, od poczatku do konca.

"Oddzieliłem" się od matki najpierw finansowo, potem terytorialnie, teraz oddzielam się psychicznie. Naprawdę można to zrobić. Powoli, lecz pewnie, Daniel.
Pozdrawiam Wszystkich.