Traktowanie jak powietrze

Z tego co piszesz to tutaj powinnaś udać się do jakiegoś terapeuty i po prostu sobie porozmawiać o życiu. To chyba najlepszy sposób na wyjście z tego marazmu. Próbowałaś kiedyś w tym kierunku?

I jak chcesz zmienić fryzurę, to zrób to dla siebie, nie dla innych. To ty masz się czuć dobrze z samą sobą.

Podobno 55% ludzi zwraca uwagę na wygląd i zachowanie, podczas pierwszego kontaktu. A mniej ważne jest, co mówisz…

Cześć, wita Ciebie niewidzialne dziecko 🙂 Ostatnio zdałam sobie sprawę, że moje zainteresowania odbiegają od zainteresowań ludzi, którzy mnie otaczają. Przez lata czytałam książki psychologiczne, ale nie mogłam z nikim o nich porozmawiać, bo czulam, że nikogo ich treść nie będzie obchodzić, zaczęłam więc oglądać na YouTube filmiki związane z polityką, słuchać popularnej muzyki, oglądać telewizję śniadaniową, tam jest mnóstwo porad dotyczących rodziny, dzieci ( też jestem singielka), wszystko po to, by złapać kontakt ze znajomymi, mieć o czym rozmawiać, nawet daje to rezultaty z sensownymi ludźmi, nie każdy ma ochotę mnie słuchać. Przez lata stałam w cieniu, często w pracy byłam obarczana dodatkowymi obowiązkami, ignorowana ze względu na swój spokojny charakter, ostatnio zaczynam się stawiać i to wywołuje zdziwienie i nie jest mile widziane, zaburzam homeostazę. Najgorsze jest dla mnie, gdy ktoś odwraca się ode mnie plecami. Ostatnio miałam taką sytuację, stoję z koleżanką, podchodzi do nas nasza wspólna znajoma, która rozmawia tylko z moją koleżanką, odgradza nas od siebie, odwraca się do mnie plecami. W takiej sytuacji czuję się fatalnie, nie umiem na to reagować. Takie są problemiki niewidzialnego człowieka 🙂

Moja przyjaciółka dda mówiła, że w pewnym okresie czuła się tak bardzo niewidzialna, że nawet szklane drzwi w marketach nie rozsuwały się przed nią, bo fotokomórka nie wyłapywała jej postaci. Traktowała to jako całkiem poważny problem.

Często spotykają mnie w pracy podobne zachowania. Przez ponad sześć lat byłem w pracy osobą która nie wiele się odzywała na forum. Nie miałem specjalnie wiele wspólnego z moimi kolegami i koleżankami. Ponad to pracowałem w środowisku ludzi u których normą było picie w miejscu pracy, ja z racji tego że mój ojciec „nadużywał” nigdy tego nie zaakceptowałem. Było naprawdę ciężko, tym bardziej że niejednokrotnie chcąc wyrazić swoje zdanie narażałem się na krytykę i to bynajmniej nie konstruktywną, ale taką która miała pokazać mi że nawet jeśli mam rację, ogół i tak jej mi nie przyzna. Ciężko jest stworzyć dobre relacje w miejscu pracy, nie mówiąc już o bliższych znajomościach, mam na myśli przyjaźń. Ja teraz zmagam się z całkowicie nowym środowiskiem pracy ponieważ jestem w niej od niedawna i zajmuję się czymś zupełnie innym niż przez ostatnie kilka lat. Relacje układają się nie zawsze po mojej myśli, ale zawsze staram się powtarzać, że to tylko praca. Ważne jest to żeby żyć zgodnie z własnym sumieniem, a nie tak jak inni tego od nas wymagają. Pozdrawiam