partner nie rozumie, po co spisuje swoje problemy

Agatko,

Po pierwsze: Twoje prywatne osobiste notatki są Twoimi notatkami osobistymi, trzymaj je więc w miejscu takim, żeby nikt inny do nich dostępu nie miał (bo gdybyś robiła je po to, żeby ktoś inny je czytał, to byłoby niepokojące…).

Po drugie: Na terapiach i mityngach DDA nieraz zdarza się, że niektórzy uczestnicy coś tam sobie w kajecikach skrobią, notują swoje uczucia i myśli. Inni tego nie potrzebują. Jedno i drugie jest OK.

Po trzecie: Niektóre choroby psychiczne lub związane z rozwojem mogą powodować obsesyjne robienie notatek. I takie skojarzenia mogły przestraszyć Twojego partnera.

Po czwarte: Na pewno chcecie oboje zostać nie leczonymi DDA? Nie każdemu nie wszystko odpowiada, ale skoro nie terapia, to może wizyta u psychologa, a jeśli nie mityng, to może warto coś poczytać.

Nie jest moją rolą agitowanie za jakąkolwiek formą terapii, ale pomyśl… Czy nie warto byłoby się przekonać, że tego, przez co przechodzisz nie musisz znosić sama ze swoimi notatkami, bojąc się, czy jesteś jeszcze normalna, czy już nie – gdyż może inni ludzie mają bardzo podobne problemy? A w razie GDYBY coś rzeczywiście działo się nie tak, czy nie lepiej uzyskać pomoc wcześniej, zanim mały problem stanie się dużym PROBLEMEM?

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana 4 lat temu przez dda93.

Spisywanie swoich przemyśleń bardzo mi pomogło w uporaniu się z wieloma rzeczami. A w rezultacie doprowadziło do tego, że przełamałam opór przed mówieniem o tym co myślę co czuję innym. I chociaż o wielu rzeczach pisałam także tu na forum. To znaczna część tego pozostała tylko moja.

Czytając wiele książek czy innych materiałów spotykałam się z zachętą właśnie do pisania, w tym także do osób, z którymi nie możemy już porozmawiać lub mogłoby się to dodatkowo negatywnie na nas odbić.

To co dla mnie by było ważne, to zachowanie szacunku do prywatności.

Witaj Agatko.

Ja też często zapisuję i analizuję to, co dotyczy mojego życia.

Wiem tylko tyle, że gdyby moja partnerka dowiedziała się, że w tych notatkach

piszę o niej negatywnie, to miałaby prawo być na mnie zła.

Dlatego koncentruję się na pozytywach.

Jest ich coraz więcej.

Co najważniejsze, wyrażam je słowem.

Co daję, powraca. Też otrzymuję słowa pochwały.

Mam dość do przerobienia negatywnych cech związanych z samym sobą.

Staram się je zastępować tym, co pozytywne.

Tu też zauważam postępy.

Może to jest sposób?

Kiedyś koncentrowałem się tylko na tym, co złe.

We mnie, w otoczeniu.

Byłem coraz bardziej przybity.

Nie był to więc dla mnie sposób na rozwiązywanie problemów.

Czy robiąc to, co robisz, czujesz, że problemy maleją czy też wzrastają?

Pozdrawiam.

Oskar DDA

„Dziś nie lubię pisać, wolę albo pogadać, albo sprawdzić co czuję i nie analizować za dużo(…)”

Myślę, truskawku, że poruszyłeś ważny problem. Bo widzisz, agatko23, notatki nie są po to, żeby dzielić włos na czworo i robić analizy analiz. Są dobre, jeśli pozwalają Ci spojrzeć na sytuację z boku, okiem obserwatora.

Chodzi o nazywanie uczuć, które się pojawiają. Zachowań. Czasem też pozwalają ujrzeć las, zamiast widzieć tylko pojedyncze drzewa. Można sobie zadawać pytania, np. „Czy w tej sytuacji rzeczywiście mam powody, żeby się bać?” albo „Jakiej postawy oczekiwałem od osoby, która mówi, że mnie kocha”?

Na terapiach zalecane bywa prowadzenie tzw. dzienniczka uczuć. Inne osoby wolą pisać pamiętnik. Jeszcze inni niczego nie piszą, tylko rozmawiają z kimś zaufanym z rodziny, przyjacielem, terapeutą. Każdy ma swój sposób. Najważniejszy jest w tym wszystkim cel – żeby Twoje życie stawało się lepsze.