Moim zdaniem mówienie o sobie trudnych rzeczy obcym ludziom „z ulicy”, czasem widzianym pierwszy raz – jak to ma miejsce na mityngach – jest złamaniem dysfunkcyjnej nauki, którą DDA otrzymują w domu: „Nie mów! – Nie ufaj! – Nie czuj!”. Paradoksalnie, takie odsłanianie się może być oznaką nie bezbronności, ale siły i odwagi do stawiania czoła różnym rzeczom. Choć warto też odróżnić smutek i żal, które są naturalną reakcją na zło, jakie nas spotkało, od użalania się nad sobą, które dla nielicznych osób może być sposobem na życie…
Łzy – czy to w reakcji na bolesne wspomnienia, czy jako objaw wrażliwości lub wzruszenia – są w porządku. Oczyszczają oczy i zatoki, powodują wydzielanie substancji odpowiedzialnych za dobre samopoczucie, świadczą o psychicznym zdrowiu. Choć miałem też w pewnym momencie terapii taki etap, że płakałem więcej i częściej niż było potrzeba – i do tej pory trochę się tego wstydzę 🙂
