czego się boję…
może łatwiej byłoby określić czego się nie boję,
boję się swoich myśli, ktore przerażaja bardziej niż cokolwiek,
nasze myśli sa istota naszej egzystencji…myślimy, jesteśmy lud¼mi.
boję się tego gigantycznego chaosu w mojej głowie,
boję się…bo nie wiem do czego jestem zdolna, gdy nadchodzi doł gignat,
kumulacja wszytskiego a zarazem niczego…
boję się ludzi, ktorzy tak pięknie potrafia oceniać, nie znajac swej "ofiary",
boję się agresji wyrażanej fizycznie…krzyku…
boję się zostać sama,
boję, że przegnę…że narzekam za bardzo, że w koncu moje wsparcie sobie pojdzie…
boję się terapii, tego co ona ze mna zrobi,
boję się uwolnić emocji…poprostu pozwolić na ciszę…
jest tego naprawdę dużo…to tylko drobna namiastka 🙁
boję się…
poprostu ciagle się boję…
chciałabym z całego serca żeby to wszytsko się skonczyło
żeby rozjechało mnie 184, albo 13 …
aby spadło na mnie drzewo podczas burzy…
cokolwiek bylebym nie musiała sama,
bo na to brak mi siły..
przepraszam…
bredze pewnie trzy po trzy, ale tak właśnie jest…
