Reakcje emocjonalne

Wszyscy to znamy – "nie powielać schematów". Wprowadzić to zdanie w życie jest jednak trudno. Ale nie niemożliwe 🙂
Sam byłem przez większość życia perfekcjonistą, i jeszcze jestem z pewnością. Fakt, trzeba nauczyć się nad tym panować, bo innej drogi raczej nie ma.
Co robić? Hmm, każdy ma na to swój własny spokój. Ja staram się już teraz szybiej pomyśleć, niż zacznę działać. I w większości mi się udaje, ale przyznaję – nie zawsze.

a w ogólepsycholog powiedziała ci w jaki sposob masz pracowac nad soba, w jaki sposob masz sie "opanowac", czy ten spycholog wie ze reakcje emocjonalne sa szybsze niz nasze mysli/sumienie???

Cały czas trzeba nad sobą pracować i uświadamiać sobie nieprawidłowe zachowania. Dzisiaj na mityngu uzmysłowiłam sobie, że w dalszym ciągu używam milczenia jako kary, przelewając w ten sposób swój zły nastrój na drugiego człowieka, okropne. Na szczęście mam szanse to zauważyć i zareagować, czyli przeprosić i zmienić zachowanie.

Co do mojej Pani psycholog to powiedziała, ze mam wypisać sobie wszystkie te sytuacje które powodują złość i następnym razem być "świadomą" tego, ze mogę wybuchnąć i robić wszystko, żeby do tego nie doszło. Czyli wyjść, liczyć, oddychać i takie tam. Ale przede wszystkim mam być działać świadomie a nie jak automat. Nie być reaktywna.
Ona uważa, że tego można się oduczyć. Aha i jeszcze mam szukać wczesnych fizycznych symptomów złości.

Ideał dziecka – grzeczne, ciche, spokojne, niewiele chcące, czyste, niemarudzące, nie ociągające się, robiące to co ja chcę i wtedy kiedy ja chcę, niebrudzące, bezproblemowe. Ciekawe tylko czy przy tym wszystkim żywe …tak wewnętrznie żywe:(

millenia
są albo czyste dzieci albo szczęśliwe dzieci 😉
przygotuj dziecku ubrania do zabaw- takich, których szkoda Ci nie będzie. I niech się bawi- gotuje babki z błota i co tam jeszcze ma za fantazję:)

ja kiedyś wybuchałam przy byle błahostce. Próbuję nad tym panować bo była to destrukcyjna złość- raniłam wszystkich dookoła. Nim coś powiesz dziecku weź głęboki wdech, policz do 10, zamknij oczy i wezwij wszelkie siły w jakie wierzysz na ratunek czy cokolwiek. Staraj się nie rozmawiać w złości. Tłumacz swojemu dziecku czego oczekujesz, co wolno a czego absolutnie nie… mądre wychowanie jest możliwe. Dzieciom trzeba gadać, gadać i gadać. No i oczywiście pokazywać na własnym przykładzie- oczekujesz czegoś- rób to sam/a.

Nie jestem mamą.Ale przez dwa lata pracowałam z dziećmi w klubie malucha. Smiem twierdzić, że minimalną wiedzę mam w tym temacie 😉