Relacje z Mamą

U mnie nie było alkoholu, ojciec był przemocowy, a matce nie wystarczyło chęci i determinacji, żeby z tym sensownie walczyć. Po latach relacja z nią jest dla mnie trudniejsza od relacji z ojcem, bo jego pod wieloma względami przekreśliłem i nie jest już dla mnie znaczącą osobą. Mam głęboko gdzieś co o mnie myśli i co do mnie czuje. Natomiast w stosunku do matki nadal odczuwam mnóstwo złości, której jako dziecko nie miałem prawa otwarcie wyrażać.

Matka zrobiła dla mnie w moim życiu bardzo dużo, tyle tylko, że nie do końca to, co trzeba.

Nigdy się z matką nie pokłóciłem, zewnętrznie mam z nią spokojne relacje. Czasem wchodzi na zaborczość i to mnie wkurza, ale nie okazuję jej tego.

Główne żale mam do niej o to, że świadomie weszła w związek z niekochającym damskim bokserem pijakiem, że mnie urodziła zamiast wyskrobać (podobno chciała ale niestety potem zmieniła zdanie) i że w żaden sposób nie przygotowała mnie do życia. Tych żali też jej nie okazuję, bo wolę spokój.

Witaj. A ile masz lat? Ja mam podobnie jak Ty. I to pomimo, że moje rodzeństwo zazwyczaj choć nie zawsze się z nią zgadza. Wydaje mi się, że tylko ja widzę jej szantaże emocjonalne. Nie można nic wspominać złego z przeszłości bo JEJ jest przykro. Ja mogę się z tym męczyć od lat i z obecną samotnością bo nie potrafię stworzyć wlasnego związku. Rozumiem to że  jest starsza, teraz być może i schorowana. Ale to nie zwalnia jej z liczenia się z uczuciami innych zwłaszcza jej dzieci. Nie mogę jak na razie wybaczyć jej olania mnie jak potrzebowałam wsparcia psychicznego lata temu. Nie widziała moich problemów choć jako matka powinna. Co najgorsze zbagatelizowała je i wyśmiała uznając że.są wymyślone. Jedyne na co mogła się zdobyć to teksty: „uśmiechnij się i i idź do ludzi, inni mają gorzej, albo niesmiertelne jak Ja bylam w twoim wieku jak mi było ciężko…” gdy ryczalam po nocach w poduszkę bo nie miałem nikogo by pogadać i być zrozumianą.  A w pracy udawałam że choruję na zatoki żeby się tylko nikt o nic nie dopytywał.  Liczyła że problemy same przejdą. Nie wiem może nie umiała rozmawiać mogła przecież zaprowadzić mnie do Psychologa. Ale nie zrobiła tego. I o to mam dziś największy żal.  Poradziłam sobie jakoś sama.  Zapomniałam. Rzuciłam się w wir różnych zajęć. Pracuję,  mam wlasne mieszkanie. Ale to wszystko nic bo zawsze chciałam mieć tylko normalną rodzinę, czego do tej pory nie potrafię osiągnąć bo ciągle się oszukuję. Szukam nie tam gdzie trzeba albo po prostu uciekam jak wszystko jest na dobrej drodze. A ona nadal nie rozumie o co mi chodzi i nadal próbuje urobić mnie do konsystencji małej wystraszonej kupki nerwów gdy próbuje szczerze z nią rozmawiać. 🙁 po odwiedzinach u niej czuję się jakby przejechał mnie walec. Tak być chyba nie powinno. Co do przyjacielskich relacji to też bardzo i ich zawsze brakowało. Nie było wspólnych zakupów ubraniowych. Ciągle nie bylo pieniędzy. Wieczne kłótnie z ojcem i wypominanie mi odkąd tylko pamiętam od najmłodszych lat że jestem taka jak on co wtedy było okrutną  obelgą  bo był zawsze agresywny. Krzyczał wzywał. Przez całe.swoje życie nie słyszałam by powiedział jej po jej imięiu, A już by okazał jej kiedyś jakieś pozytywne uczucie? To ze wychowywała nas w takim domu to już nie jej wina przecież. W końcu sama za niego wyszła i potem się nie rozwiodła. Dziś dzięki temu nie potrafię zaufać żadnemu facetowi na tyle by się z kimś związać. I próbuję nie wiem po co, jej to uświadomić. Chyba tylko po to by usłyszeć przepraszam. Ale wiem że to nie nastąpi. Co do wysysania energii to jest właśnie to uczucie po odwiedzinach. W tym roku nie pojechałam na dzień matki. Tydzień wcześniej próbowałam się jej wyżalić. Ale tradycyjnie odwróciła kota ogonem i zrobiła ze mnie potwora  przed resztą rodziny. A w dniu matki ponoć dopytywala wszystkich o mnie… czy przyjadę jakby nigdy nic. Takie są te relacje. gdyby nie jej egoizm sama może obchodzilabym to święto. A tak…wiem już że będę sama bo nie potrafię być z facetem. I to nie jest też tak że  nie próbowałam zapomnieć o dawnych żalach. Wyciagalam ją na wspólne wycieczki do kina itp by mieć jakieś relacje chociaż teraz. Ale mimo to ten żal gdzieś tkwi. Bo ta blokada we mnie powstała tylko dzięki niej i jej zachowaniu. Ale ona nie chce nawet tego słyszeć. Nawet terapii dda zasugerowanej przez pomoc społeczną nie chciała wziąć pod uwagę. Bo ona nie potrzebuje. Bo wszystko jest dobrze. Nie jest dobrze. Każdy z nas jakoś sobie poradził materialnie Ale emocjonalnie to już inna sprawa. Dlatego jeśli masz mniej niż 30 lat nie czekaj uciekaj od niej ogranicz kontakty i zapisz się na jakąś terapię. Ja bardzo żałuję że się nie zapisałam sama bez jej aprobaty  może dziś byłabym bardziej ufna. Może miałabym swą rodzinę… Może… Nie czekaj. Powodzenia

Diabłem pewnie i nie. Sami  najprawdopodobniej byli pogubieni. Może ich rodzice traktowali och jeszcze gorzej. Ale póki oni nie uświadomili sobie swych powielonych błędów i dalej idą w zaparte lepiej zbyt często  ich nie odwiedzać. Tak jak piszesz. Tylko ograniczyć kontakty bo ich przekonania dalej podkopują poczucie własnej wartości ich dorosłych dzieci.