nic się nie zmienia, ciągłe stanie w miejscu

Cześć wszystkim , jestem mężczyzną w wieku 41 lat, cały czas jakieś problemy z samym sobą, w dzieciństwie przez rówieśników nieakceptowany, wyśmiewany, wyzywany bo ktoś jest nieśmiały, małomówny, spokojny, trzymający się na uboczu, cały czas nie mogący wyjść ze swojej skorupy, cały czas lęk, napięcie, niepewność jutra, cały czas to się ciągnie również przez szkołę podstawową, wyśmiewanie, bicie, poniżanie, cały czas bierność , godzenie się na takie traktowanie, a w środku złość na siebie, wściekłość że nie mogę nic z ta sytuacją zrobić bo przecież nie mogę nikogo zranić, muszę być miły, uprzejmy.

Następnie szkoła średnia tak samo trzymałem się na uboczu, z niewieloma osobami rozmawiałem, trzymałem się na uboczu, nieśmiałość , wycofanie, nie akceptowanie tego jaki jestem, chodziłem własnymi ścieżkami, w domu tyk nakaz uczenia się bo przecież nauka jest najważniejsza, dzięki wykształceniu coś osiągniesz, cały czas miałem siedzieć przy lekcjach, odrabiać je, uczyć się, zero życia towarzyskiego cały czas tylko nauka i nauka. W szkole średniej tak samo nie byłem akceptowany, wyśmiany, nie broniłem siebie gdy ktoś mnie wyzywał, byłem bity, poniżany, ośmieszany czułem się jak ktoś gorszy, zero pewności siebie, wiary w siebie, w swoje możliwości, sytuacje w szkole spowodowały jeszcze większą izolację, osamotnienie, uciekanie w swój świat, tłumienie w sobie emocji, nic nie mówiłem o sobie, nie dawałem się nikomu poznać, ciągle obawa przed zranieniem, wyśmianiem, ciągły strach, niepewność, napięcie. Po zakończeniu szkoły średniej strach przed pójściem do jakiejkolwiek pracy bo cały czas się bałem że sobie nie poradzę, że mnie wyśmieją, że mnie nie zaakceptują w pracy, przecież do żadnej pracy się nie nadaję, przecież nigdy nie pracowałem, nie mam żadnego doświadczenia, na pewno mnie nie przyjmą, strach przez zrobieniem jakiegoś kroku, podjęciem działania, zwlekałem przed podjęciem decyzji, ciągłe napięcie, stres, strach, ból głowy nie pozwalały normalnie funkcjonować, cały czas siedzenie w swojej głowie, rozmyślanie, analizowanie tego co było zamiast skupić się na działaniu, pomyśleniu o tym co chcę robić, nie podejmowałem żadnej decyzjo bo przecież mama wie lepiej że mam się uczyć, żadnej zabawy, żadnego wychodzenia z domu, ciągle mam się uczyć, mam zdobyć wykształcenie bo dzięki temu będę miał łatwiej, zdobędę lepszą pracę. Od ciągłej nauki, siedzenia w domu uciekałem na rower, wyjazd w plener i zamiast tam odpoczywać ciągłe rozmyślanie, nie mogłem się wyciszyć uspokoić, ciągły napięcie, zdenerwowanie przez to trzymałem się z dala od ludzi, żeby tylko nie spotkać nikogo na swojej drodze i z nikim nie rozmawiać. W wakacje żeby iść do pracy i zarabiać na siebie ja tylko się bałem, uciekałem na rower, bałem się ludzi, ich oceny, wyśmiewania, oceniania tego jaki jestem, bałem się że mnie nie zaakceptują i tak cały czas uczucie osamotnienia, cały czas ze wszystkim sam, nawet nie ma do kogo się odezwać, powiedzieć co myślę. Po skończeniu szkoły średniej kolejna decyzja mamy co mam ze sobą zrobić bo jak do pracy nie idę to studia, na studiach znowu ta sama sytuacja, mało było osób z którymi rozmawiałem, trzymałem się na uboczu, ciągłe napięcie, strach, niepewność, obgadywanie, wyśmiewanie, nieakceptowanie nieśmiałości, małomówności traktowanie jak kogoś gorszego i kontakt tylko sporadyczny, ktoś coś chciał to pomagałem a jak chciałem coś od kogoś to tylko zbywanie. W takcie nauki ciągły stres, niepewność , strach przed zajęciami, na salach wykładowych trzymanie się na uboczu to już był powód do obgadywania, do wyśmiewania się i z każdym rokiem tylko oddalanie się od ludzi, brak zaufania do ludzi, strach przed ludźmi, ciągły stres, napięcie, unikanie ludzi, stres związany z egzaminami, zaliczeniami były takie momenty że nie radziłem sobie i uciekałem do łazienki i tak płacz, po wszystkim ukrywanie płaczu, mycie oczu wodą i udawanie że wszystko jest w porządku. Po zakończeniu studiów zero kontaktu z tymi osobami, żadnych silniejszych relacji, było kilka osób z którymi udało się spędzić dłuższy czas ale tak samo czas zrobił swoje i żadne znajomości nie przetrwały.

Po studiach niby dla wszystkich naturalny etap – praca, zamiast znaleźć prace rejestracja w urzędzie, strach przed pracą paraliżował przed znalezieniem pracy, wysyłanie cv powodowało napięcie, stres, masa niepewności, samodzielnie bałem się gdziekolwiek chodzić, dokumenty wysyłałem droga elektroniczną, po wysłaniu niepewność, strach czy zadzwonią, jak już się ktoś odezwał dochodziło do rozmowy kwalifikacyjnej na której nerwy brały górę, zdenerwowanie, stres, czerwienienie się, pocenie się, zamiast udzielić odpowiedzi na zadawane pytania denerwowałem się, zamykałem w sobie, głowa w dół czerwienienie się, ogromny wstyd , chęć ucieczki – zachowywałem się jak dzieciak, i kończyło się tym że wybrana inna osoba do pracy. Jak udało mi się znaleźć pracę to w pracy ciągłe zdenerwowanie napięcie, na początku unikanie rozmowy z osobami lub znikoma rozmowa, w pracy nie wyznaczałem żadnych granic, brałem na siebie każde obowiązki bo jak już zobaczyli że coś szybko robię to można dać więcej obowiązków, praca w biegu żeby się wyrobić i jeszcze większy stres, w pracy ciągła kontrola co robię, zaglądanie do pokoju co robię przez szefa, kierowniczkę, wchodzenie do pokoju niby żeby coś sprawdzić i patrzenie na to co robię, ciągłe uwagi, krytyka aż nie wiedzieć kiedy zamieniło się to w mobbing, w wyniku tego strach przed chodzeniem do pracy bo każdy dzień to stres, niepewność , doprowadziłem siebie do takiego stanu że już normalnie nie mogłem funkcjonować i zamiast iść na zwolnienie lekarskie to złożyłem wypowiedzenie bo przecież nie mogę wyjść na kogoś słabego kto sobie nie radzi, żadna pomoc lekarska nie wchodziła w grę, tylko ucieczka była jedynym najwłaściwszym rozwiązaniem. Po zwolnieniu kolejna rejestracja w urzędzie, dochodzenie psychicznie do siebie, poczucie własnej wartości spadło całkowicie, ciągły smutek, poczucie niższości ale przecież nie pójdę prosić o pomoc bo według mamy proszenie o pomoc to słabość – jak sobie nie radzisz to jesteś słaby.

Następnie kolejna praca, na podjęcie decyzji czy chcę pracować czy nie miałem weekend, po uzgodnieniu z mama – podjęcie decyzji uzgodnione z mama bo przecież nie mogę podejmować samodzielnych decyzji. Pierwszy dzień w pracy stresujący, nowi ludzi, poznawanie pracy, w głowie tylko myśli jak ja sobie poradzę przecież się nie nadaję, to ponad moje siły. Po pracy powrót do domu, w domu jeszcze większy stres przygotowanie materiałów na następny dzień, przygotowywanie materiałów w stresie co wybrać, jak to wszystko ogarnąć, pełno materiałów co wybrać, co wydrukować. Kolejny dzień w pracy jeszcze bardziej stresujący, zapoznawanie się z praca, nie wiem co robić, jak zabrać się za pracę, w myślach przecież nie nadajesz się do tego, nie poradzisz sobie uciekaj, po powrocie do domu stres, zdenerwowanie jeszcze większe, przygotowywanie materiałów całkowity chaos. Kolejny dzień w pracy jeszcze wiesze napięcie, nie wiem całkowicie co robić, cały czas w myślach że nie nadaję się do tego, że nie poradzę sobie, że to jest ponad moje siły i poszedłem poinformować że rezygnuję. Dotrwałem do końca tygodnia i na tym etapie zakończyłem epizod z pracą. Na weekend myśli nie dawały spokoju bo uciekłem , zrezygnowałem poddałem się, rodzice że jak mogłem uciec, że wytrzymałem tylko tydzień, w pracy reakcje ludzi że jak to zrezygnowałem, że odchodzę – koniec, stało się.

Zostałem sam ze sobą, z myślami o tym że nie wytrzymałem, że się poddałem, że uciekłem, zrobiło się trudno, nie chciałem wyjść na słabeusza a tak właśnie się stało bo uciekłem. Przez kolejne dni pojawił się jeszcze większy smutek, wstyd, unikałem miejsca w którym pracowałem, unikałem ludzi z którymi miałem styczność, przechodziłem na drugą stronę ulicy, obok tego miejsca przyśpieszałem kroku, głowa w dól i żeby jak najszybciej minąć miejsc, wstyd był ogromny. Porażka okazała się katastrofą, w myślach negatywne myśli o sobie, zero poczucia własnej wartości, smutek z każdym dniem był jeszcze większy, zamykałem się w pokoju, nie chciało mi się totalnie nic robić, unikałem ludzi, nie chciałem z nikim rozmawiać, nie miałem na nic energii, jedynie wyjście do sklepu na zakupy i następnie do domu, w tym letargu, nienawidzenia siebie, mogę ten stan nazwać depresją, wtedy nie dopuszczałem tego do siebie, nie chciałem żadnej pomocy, ten stan trwał prawie 5 lat, to okres bez pracy, w smutku, ogromnym wstydzie. Miałem dosyć siebie, w końcu postanowiłem coś z tym zrobić, po tym okresie więcej zacząłem wychodzić z domu, jeździć na rowerze, ale poczucia własnej wartości nie miałem, brak energii, ciągłe dylematy, szukanie pracy, wysyłanie cv powodowały jeszcze większy strach, niepewność, kolejna praca poniżej kwalifikacji, jedynie żeby coś robić pracować, w pracy tez ciągły stres, obgadywanie, wszystko robione w biegu, wytrzymałem w pracy kilka miesięcy, w pracy zmęczenie psychiczne, zdenerwowanie, tylko szukałem powodu żeby uciec, pojawiły się trudności, złożyłem wypowiedzenie i znowu uciekłem. Znowu dłuższy okres bez pracy, bałem się pracy,jedyne na co wtedy się zdecydowałem był staż bo do żadnej pracy się nie nadaję, bałem się znowu zrezygnować, uciec. Chciałem odpocząć od stresu, przygotować się na prace a zamiast tego znowu kolejne kontrolowanie, gonitwa od obowiązków do obowiązków, wykorzystywanie.

Obecnie czterdzieści jeden lat, większość czasu na bezrobociu bo boje się pracy, boje się na cokolwiek zdecydować, nie wiem co będzie właściwe a co nie, nie wiem jak wyjść z tego stanu, życie przecieka przez palce, każdy dzień taki sam, pełno czas a cały czas skupiam się na tym żeby siebie zmieniać , efekty znikome, tylko zmiana, zmiana, zmiana, nic innego się nie liczy, boje się oceny innych ludzi jak będę pracował poniżej kwalifikacji, boje się że mnie będą krytykowali, boje się że mimo ciągłej nauki wylądowałem w pracy poniżej kwalifikacji.

W domu słyszę że nie zarobie na siebie, że wyląduję pod mostem bo nie będę miał się z czego utrzymać, to jeszcze bardziej obniża poczucie własnej wartości. Ciągłe krytykowanie, jak coś robię to wszystko źle, ciągła kontrola co robię, gdzie jestem, gdzie wychodzę – traktowanie jak dzieciaka. Codziennie napięcie, niepokój, ciągłe poddenerwowanie, problemy z pamięcią, na niczym nie mogę się skupić, kilkukrotnie wracam do tych samych rzeczy bo ich nie pamiętam, robiąc coś w jednym dniu totalna pustka w głowie na drugi dzień. Wszystko kuleje praca, finanse, znajomości, obecnie bez pracy, oszczędności znikome,mieszkam z rodzicami, co dalej począć, jak zmienić siebie?.

Trochę inaczej chciałem opisać o byciu DDA, nie wszystko opisałem, możliwe pojawi się kontynuacja z opisem jak wyglądało życie w domu rodzinnym. Jak ma ktoś pomysły co może być powodem jak można uporać się ze strachem, niepewnościami, strachem przed opinią innych, jak w końcu iść do pracy bez żadnych obaw?

Dziękuję wszystkim którzy przeczytali ten wpis.

Dziękuje osobom które wypowiedzą się pod wpisem i zaproponują pomysły na zmianę.