Wspomnienia…

Każdy jak się nie mylę z osób określających się dda żył za małego lub jeszcze żyje w chronicznymi stresie. Na pytanie co powinnam  zrobić, jak wyjść z domu? Poprostu wyjść z domu – nie myśleć tylko wyjść. Na początek do sklepu po przysłowiową bułkę. Tylko tak zrobić żeby droga była długa i kręta lub sklep daleko ;). Z biegiem czasu już się nie chce iść po bułkę tylko naprawdę chce człowiek odstresować i  poprostu sobie chodzić.  Wszystkie aplikację z krokami najlepiej wyłączyć.

Zmiany zapewne zajdą jak poczujemy się  lepiej w swojej skórze, kiedy poziom stresu się trochę obniży

Trudno jest wyjść z tego „domu”, który zapisał się w nas głęboko. Groza, lęki, upokorzenia, wykorzystania, wstyd, poczucie bycia nikim, niewyrażony gniew… To może być wewnętrzny autopilot, który steruje naszym życiem przez dziesiątki lat, a nawet do samej śmierci. Kiedyś trzeba powiedzieć „STOP! Chcę naprawdę żyć, czy tylko udawać, że żyję?”.

Mam okres powrotu do tego umownego „domu” po śmierci mamy. Po 25 latach mieszkania poza nim. Przekazała mi ich nowy dom w testamencie. Został w nim starzejący ojciec. Wysoko funkcjonujący alkoholik. Z pozycją społeczną i dokonaniami. Równocześnie człowiek totalnie odcięty od emocji. W mojej ocenie o rysie socjopatycznym. Dostałem od mamy całkiem jeszcze nowy dom z taką „zakałą” w środku.

Postanowiłem przeprowadzić się do tego domu na jakiś czas i zobaczyć, co będzie. Mam stąd blisko do miasta, w którym pracuję. Muszę powiedzieć, że wszystko odżywa. Na poziomie emocji wchodzę w rolę nastolatka. Jestem w moim (teraz) domu, a czuję się jakbym był persona non grata, zawalidrogą i intruzem, który przeszkadza ojcu panoszyć się po wszystkich pokojach z bałaganem, z kadziami i butlami pędzonego przez siebie wina z wszelkich możliwych owoców. Niektóre pomieszczenia wyglądają, jak połączenie bimbrowni ze sklepem monopolowym. Brak matki uczynił go, w jego mniemaniu, panem „tej ziemi”.

Wybuchają we mnie uczucia gniewu, nienawiści, chęci odwetu, ukarania go, wywalenia na zbita mordę z tym całym bajzlem. Równocześnie pojawia się dziecięcy lęk. Kiedy siedzę na strychu i słyszę jego kroki na schodach, cały spinam się nerwowo. Jakby nadal mógł pomiatać mną tak jak kilkadziesiąt lat temu. Muszę sobie naprawdę długo i wyraźnie tłumaczyć, że już tak nie jest, że to minęło, że jestem dorosłym mężczyzną. W przyjmowaniu tej dorosłej prawdy jestem oporny, jak przedszkolak. Jednak da się, trzeba do siebie mówić cierpliwie, z troską, łagodnie, jak do dziecka i wybaczać, kiedy nie ma efektów, postępu. Wewnętrzne dziecko często jest tym najbardziej opornym uczniem z ostatniej ławki, tym „tumanem”, któremu zawsze trzeba tłumaczyć coś kilka razy, choć inni pojmują w lot.

Nie czuję, że mogę tam mieszkać z nim w środku (w środku siebie i w środku tego domu). Zawsze myślałem, że to on odejdzie pierwszy i będę mógł poczuć to, co żona jednego alkoholika powiedziała o śmierci męża w ostatnim programie w TV „Ocaleni”: Poczułam wreszcie ulgę.

Marzyłem, żeby mama mogła tak powiedzieć. Choć ona jednak zgodziła się żyć z nim przez pół wieku. Może więc potrafiła wybaczyć.

Może to teraz tylko mój osobisty problem. Wątpię, by on mógł się zmienić. Jest już zbyt zakonserwowany. Pragnę jednak zmienić siebie. Przede wszystkim nie chcę działać pod wpływem tych negatywnych uczuć, pod wpływem gniewu i nienawiści.

Przeglądam książkę „Uzdrawianie ludzkich zranień”. Już na samym początku autor pisze o uzdrawianiu pamięci, że nie polega to na zdawkowym podsumowaniu swojego stosunku do przeszłości stwierdzeniem, że jest już „w porządku”, ale na zmaganiu się w próbie przebaczenia tym, którzy nas zranili. Jesteśmy uzdrowieni nie wtedy, gdy potrafimy powiedzieć: „w porządku”, ale „Przebaczam ci, że mnie zraniłeś, gdyż obdarzyło mnie to wzrostem i jestem wdzięczny, że tak się stało.” Cholernie trudne zadanie. Może łatwiejsze dla osób z zaangażowanych kręgów chrześcijańskich, jak autorzy książki.

Z drugiej strony Alice Miller w książce „Bunt ciała” pisała, że przymuszanie do „wybaczenia” krzywdzicielom, to największa (kolejna) krzywda, jaką się robi ofiarom. Krytykowała nacisk na wybaczenie kładziony przez wielu terapeutów (zwł. chrześcijańskich). Twierdziła, że to dowód, iż oni sami nie wyszli jeszcze ze swojego „uwikłania” w toksyczne relacje z rodzicami i ich autorytetem. Wręcz przestrzegała przed pochopnym wybaczaniem, które może zablokować powrót do zdrowego i pełnego życia.

Nie wiem, którą drogę wybrać. Znalazłem buddyjską medytację zalecaną, gdy męczy nas nienawiść wobec kogoś, kto czyni wobec nas zło (Budda zalecał, aby mnisi powtarzali ją sobie np. w sytuacjach, gdyby bandyci okrutnie cięli im ciała na kawałki, część po części tnąc dwuręczną piłą.). Nawet w takim udręczeniu należy powtarzać:

“Nasze umysły pozostaną niewzruszone i nie będziemy wypowiadać złych słów. Pozostaniemy pełni współczucia, dobrej woli i wolni od nienawiści. Napełnimy tych ludzi świadomością przepojoną dobrą wolą, napełnimy ich wszechogarniającym światem dobroci i świadomości. Zrobimy to szczodrze, z głębi serca i bez granic. Wolni od wrogości i wolni od złej woli.”

Powtarzam sobie to.

„Tak mi przyszło do głowy, że duża część zdrowienia z DDA polega na pozbyciu się czarnego filtra z naszych okularów, który – niczym przeciwieństwo różowego filtra – mówi nam, że całe nasze dzieciństwo było złe, wszyscy ludzie mają złe intencje, ja też jestem zły, a cały świat jest do niczego.”

Czarnego, albo różowego. Bo niektórzy rodzice mają jakąś taką potrzebę wmawiania dziecku, że ich rodzina jest idealna, że wszystko co dzieje się w domu, jest dobre (człowiekowi, a dziecku tym bardziej, można wmówić wszystko, trzeba tylko dobrać „odpowiednie argumenty”. No i później przez długi czas można patrzeć na swój dom przez fałszywe różowe okulary.

Np. ja przez długi czas uważałem życie w strachu za coś dobrego. A gdy zdjąłem te „okulary”, czułem się oszukany. I w sumie sam nie wie co było dla mnie gorsze, życie w strachu, czy życie w kłamstwie, że życie w strachu jest dobre.

A może zamiast od strony religii warto podejść od bardziej racjonalnej strony – psychologii.

Może warto się zastanowić dlaczego dany rodzic stał się takim człowiekiem jakim się stał. Spróbować się dowiedzieć, przypomnieć sobie relacje rodzinne, może jeszcze inne sytuacje z życia nie tylko związane z rodziną. To wszystko nas tworzy.

Myślę, że wtedy łatwiej zrozumieć zachowania. Co nie jest jednoznaczne na godzenie się z tym co w nas bije.

Ja osobiście również nie mam dobrego zdania na temat czczenia i boskosci rodzica bez względu na wszystko.

Człowieka można szanować ale nie czcić.

Może to Tobie zależy, żeby ojciec zobaczył wreszcie w Tobie inteligentnego człowieka i żebyś nie musiał walczyć z jego wyobrażeniem o synu idealnym.