-
Ja się zgodzę, ze wybaczanie dzieje się w nas „w środku”. Nie trzeba z tym do nikogo chodzić i gromko ogłaszać: Oto! wybaczam ci! To głęboko wewnętrzny, cichy akt.
Któryż jednak z DDA nie rozmarzyłby się nad wizją, w której rodzic-oprawca pełznie na czworakach do swego, dorosłego już, dziecka i wznosi błagalnie ręce” Wybacz mi synu! Wybacz mi córko! Jestem złym, egoistycznym człowiekiem. Skrzywdziłem cię. Odebrałem ci szczęśliwe dzieciństwo. Naznaczyłem cię na całe lata bagażem mych okrutnych czynów. Nie kochałem cię i odebrałem ci umiejętność kochania. Proszę przebacz mi. Wiem, że nie da się tego naprawić. Unieszczęśliwiłem moje własne dziecko. Ukarz mnie. Zabij, jeśli chcesz.
Trzeba przejść długa drogę, żeby zrezygnować z takich marzeń. I stawiałbym tu po równo na drogę rozwoju duchowego oraz pracę psychologiczną.
Moja osobista sytuacja jest bardzo ciekawa i daje wiele okazji do zmagania się z urazami. Na ojca reaguję z odrazą, lękiem i agresją. Każde jego chrząknięcie, postawa ciała, zachowanie wywołuje we mnie odruch odrzucający. Dokładnie tak samo miałem w dzieciństwie, kiedy to lęk przed nim mieszał się z obrzydzeniem. To naprawdę niesamowite przez ile dziesiątek lat myśli i emocje potrafią przetrwać w mózgu. On nadal czuje się tym podręcznikowym „hipopotamem”, który zajmuje główny pokój w domu i cała rodzina chodzi wokół niego delikatnie na paluszkach, żeby go nie zdenerwować (tak czasami opisuje się w literaturze DDA pozycję alkoholika we współuzależnionej rodzinie). Sęk w tym, że on nie widzi, że jest już tylko cieniem dawnego groźnego zwierza, a rodzina krąży wokół niego na paluszkach jedynie z chorego przyzwyczajenia.
Co do postępowania w swojej sytuacji, to oczywiście analizuję wszystkie możliwe opcje. Te sugerowane tu oczywiście też. Myślę, że to zależy od osobistej oceny swej siły. Można nie mieć w ogóle sił, aby pakować się do toksycznego domu. Można jednak czuć się na tyle silnym, że pojawia się chęć, aby się z tym zmierzyć. Na pewno staram się wzrastać w tej lekcji, a nie cofać w zdrowieniu.
Ingrata88 taka podejrzliwość, że akurat o Tobie mówią sąsiedzi, zwróciła moją uwagę. Sam kiedyś tak miałem – słysząc śmiech za plecami, myślałem, że to na pewno ze mnie się śmieją. Byłem jednak wtedy w słabej kondycji psychicznej, znerwicowany, przepełniony lękami i smutkiem.
Co do ponownego kontaktu z ojcem, to widzę, że zniknęło jedno uczucie, którym kiedyś go obdarzałem. Jako dziecko wstydziłem się go i byłem gotów kłamać i fałszować rzeczywistość, byle tylko ojciec nie został skompromitowany (a wraz z nim reszta rodziny, że żyje obok takiego „zakały”). Dziś widzę, że ten lęk przed ujawnieniem jego problemów i tego że mam takiego ojca minął. Nie wstydzę się go, bo nie czuję się odpowiedzialny za jego nałóg i charakter. Nie czuję też, że jego osoba i nasz wspólna przeszłość jakoś mnie wstydliwie naznacza. Mógłbym pójść do telewizji i w paśmie najwyższej oglądalności szczerze opowiedzieć o sobie i swoim ojcu. I wiem skąd się we mnie wzięła ta zmiana – to efekt chodzenia przez lata na mityngi, na których opowiadałem moje historie przed kilkoma, kilkunastoma, a nawet przed kilkudziesięcioma obcymi ludźmi. Na mityngach doświadczyłem tego, że nawet ta najgorsza i najbardziej wstydliwa (w moim mniemaniu) prawda o mnie, może być przyjęta przez ludzi w atmosferze spokojnego i życzliwego wysłuchania.
DDA93 Mnie brakowało Twojego hartu ducha, który nakazywał Ci iść piechotą. Potrafiłem upokarzać się przed ojcem, wypraszając pieniądze, kiedy byłem w potrzebie. Rzucał mi je jak jałmużnę. A ja brałem z radością, czując wstyd i wstręt do siebie.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.