A kim ja jestem?

[Anonim]

#11853

Moj ojciec byl (jest?) alkoholikiem, owszem. Ale wszystkie te straszne rzeczy: awantury, bicie mamy, itd. robil ZAWSZE NA TRZEZWO. Kiedy sie upijal, stawal sie milym, niegroznym czlowieczkiem. Wlasciwie cieszylismy sie, kiedy pil. Minelo sporo lat, ja mam teraz 31. Nie wiem, czy wybaczylam ojcu. Czy nie byloby mi latwiej, gdybym wiedziala, ze to alkohol robil z niego potwora? Wiec kim ja jestem? DDA?

[sidek_19]

#11854

Jesteś człowiekiem:):) zapewne miłym i dobrym:):)
Pozdrawiam

[Anonim]

#11855

🙂 dokladnie, jak wyzej – milym dobrym doroslym dzieckiem alkoholika 🙂
Identyczna sytuacja – bylam zadowlona kiedy ojciec pil bo wtedy "byl" ojcem. Ja mu wybaczylam, teraz skupiam sie na sobie. Tak jest mi latwiej. Podobno najwiekszym momentem do jakiego sie dochodzi jest podziekowanie rodzicom. Ja jeszcze do tego etapu nie doszlam ale na pewno nie mam juz wsobie zalu. Praca, praca, praca. Jej ogom czasami mnie przerasta ale wiem, ze dam rade. Powodzenia.
A pytanie kim mjestem – jest podstawowym pytaniem i sama znajdziesz odp. bo mowiac gornolotnie jest w Tobie 🙂

[czara]

#11865

Witaj Dorota!
Z moim ojcem było/jest podobnie. Potworem robił się kiedy trze¼wiał, po pijanemu był miły i odprężony. Alkoholizm to nie jest choroba, ktorej symptomy przejwiaja się tylko po wypiciu, ta choroba zmienia całego człowieka. Ja dopiero kiedy sama się uzależniłam od alkoholu, zrozumiałam skad u mojego ojca to nieznośne zachowanie na trze¼wo.

[Anonim]

#11918

Dziekuje za mile slowa.

Wiem, ze to wszystko wymaga pracy. Od 2 lat chodze na terapie. Ale ostatnio czuje jakbym sie zsuwala po krawedzi, powolutku, ale nieuchronnie. Moj pracowicie zbudowany mit "nie potrzebuje nikogo i radze sobie sama" wlasnie runal. Tyle we mnie sprzecznych uczuc, ale jedno wybija sie na pierwszy plan: wyraznie czuje, ze nie mam w nikim oparcia. Byc moze jestem niesprawiedliwa, ale pewnie znacie te mysl: nie mam prawa nikogo obciazac swoimi problemami, wszystko jest wazniejsze niz ja. Siostra ma dziecko i wlasnie sie rozwiodla, przyjaciele maja swoje rodziny i rozne wlasne sprawy, itd.
I jeszcze jedna rzecz. Wiem, ze nie nie zyje na bezludnej wyspie, otaczaja mnie ludzie. I to dobrze, ale nie do konca. Ja ciagle nie umiem miec wlasnego zdania. Wydaje mi sie, ze ktos jest taki czy inny, po czym slysze od kogos zupelnie inna opinie na temat tamtej osoby. Gubie sie w tym coraz bardziej, nie wiem komu moge zaufac, nie wiem jak naprawde ludzie odbieraja mnie. Czasem wydaje mi sie, ze nie dam rady.

[Anonim]

#11921

Cześć Dorotko, ja tak chciałem coś dodać o ludziach. Wcześniej myślałem, że problemy mam tylko ja jeden na świecie. Jakakolwiek negatywna reakcję zauważyłem u kogoś innego, to od razu myślałem: "no tak, już zauważył, że jestem jakiś dziwny". Po części już opuściło mnie to uczucie, no bo przecież każdy ma jakieś problemy. A my możemy się akurat nawinać i nam się oberwie, bo jesteśmy najbliżej. Cierpimy, bo jesteśmy przyzwyczajeni że mowia o nas ¼le. Wogole jak ktoś nie powie, że jesteśmy ¼li, to znaczy że jest jakiś nienoralny, no bo jak można tego nie zauważyć. Oto właśnie był moj sposob myślenia. Z moim poczuciem wartości się poprawiło, gdy poszedłem do wojska, tam normalne było rzucanie wyzwisk i przestałem zwracać na nie uwagi. Poza tym lubiłem ta zabawę w żołnierza i nie¼le mi szło.Zyskałem tam uznanie kolegow i zrozumiałem, że jest coś, co robię dobrze. Po¼niej starałem sie odkryć, co jeszcze mi wychodzi i powtarzałem te rzeczy. W taki sposob podniosłem swoje poczucie wartości. To właśnie od niej zależy, czy każde dziwne zachowanie u kogoś skojażysz ze soba. A mowię Ci, że nie ma ludzi bez problemow, a ludzi DDA ,DDD itp. jest o wiele więcej niż myślimy. Oni nawet moga sobie nie zdawać sprawy z tego, że sa DD…
Pozdrawiam.

[Anonim]

#11923

Dorotko, chcialam Ci powiedziec ze podziwiam Cie ze juz doszlas do tego momentu… obalenia mitu… napewno w jakis sposob obalamy go idac na terapie, ale nie do konca..
stazem na terapi jestem tak jak Ty- 2 lata, ale moj mit jest teraz bardzo prezny- dam sobie rade sama;)

pozdrawiam Cie bardzo goraco i ciesze sie, ze piszac ten post przyznalas juz ze sama sobie nie radzisz:) to trudny moment ale baaardzo wazny:)

zycze Pogody Ducha:)

[Anonim]

#11962

Tak, czuje, ze to wazny moment, ale czy mam tyle sily, zeby to wytrzymac? Juz wiem, nie radze sobie sama, ale ciagle nie umiem prosic innych o pomoc. A ludzie, chocby najbardziej zyczliwi, nie domysla sie sami, ze czegos mi trzeba. Bo ja teraz zaczelam przyznawac sie sama sobie, ze mam rozne potrzeby: czulosci, przyjazni, zainteresowania, zaopiekowania, czy w koncu MILOSCI. Ogrom tych potrzeb mnie przeraza i zawstydza.

[Anonim]

#12063

Wczoraj na terapii czulam sie zupelnie zagubiona: wlasciwie nie wiedzialam o czym mam mowic. To niesamowite jest, czuje przeciez, ze jestem w bezpiecznym miejscu, znam je od dwoch lat, a ciagle zachowuje odruchy zranionego zwierzatka – uwazac, skontrolowac, nie dopuscic zbyt blisko. Skoro tam jest tak, to co powiedziec o "prawdziwym zyciu", tym poza osrodkiem? Ostatnio ciagle mi sie sni podobny motyw. Jestem na schodach, nie moge ani zejsc, ani wrocic na gore, bo te schody sa coraz wyzsze, za chwile spadne!

[czara]

#12074

Cześć Dorotko!
Niestety relacja pacjent – terapeuta odzwierciedla po prostu nasze stosunki z innymi lud¼mi.

[Autor]

Wpisy