Od pwenego czasu czytam to forum, wypowiadam sie, bardzo duzo mi to daje, spotkalam tu ludzi wrazliwych i bardzo madrych, ktorzy chca zrozumiec siebie pomagaja zrozumiec innym.Piszemy czesto o naszych zwiazkach, w moim ostatnim dopadly mnie wszystkie leki z obrzymia sila, zakochalm sie zaczely spelniac sie moje marzenia o rodzinie, sstabilizacji, chyba to mnie przroslo, zwiazek w tej chwili sie zakonczyl, ja chodze na terapie, zaczelam brac leki. Zaczelo sie nale psuc, przestalismy sie rozumiec, kompletnie oddalilismy sie od siebie.wybuchlo,ale nie klotnia rozstaniem.probowlismy latac, ale zabraklo nam pomyslu.rozstalismy sie,pozniej z mojej inicjatywy zaczelismy rozmawiac, wyjasnilismy sobie wiele spraw, powiedzial mi, ze mnie kocha, ale nie wie jak bardzo, boi sie ze nie da mi tyle milosci na ile zasluguje, osunal sie ode mnie zamknal, byky chwile, kiedy udalo mi sie do niego gotrzec, ale gdy tylko zdal sobie sprawe – spinal sie, wyjechl, niedawno dostalam wiadomosc, ze jednak nie da rady.jestem wsciekla, zla, rozzalona, tesknie. powiedzialam mu, ze nie chce wiecej z nim rozmawiac, nie wytrzymalam. Zrobić wszystko zeby zapomniec, odpuscic sobie, czy ludzic sie, ze dzieki mojej milosci zrozumie, ze robi to za steachu i nie warto niszczyc. Czuje sie bezsilana z ta jedgo zacietoscia w sobie, pancerzem. obwiniam siebie, ze nie umiala w pewnym momencie zareagowac, pozwolilam mu oddalic sie od siebie
