Chyba zaczęłam właśnie odnajdywać siebie,a strona dda bardzo mi wtym pomaga.Nie wiem jeszcze jak to wszystko dalej się potoczy ale jak na razie mam wrazenie że jestem jedna żywa,otwarta rana,ktora bardzo krwawi.Ale ja bardzo chce zatamować ten "krwotok".Z mego dziecinstwa pamiętam bardzo niewiele i do tej pory uważałam że to jest normalne.Podobnie jak wiecznie towarzyszacy mi strach ,byłam przekonana że ma po prostu tak być cały czas,ale czułam jednocześnie że duszę się z tymi wszystkimi uczuciami.i chyba muszę coś z nimi zrobić.Ostatnio nawet zaczęłam sie zastanawiać,że jak to jest że w gruncie rzeczy moi bliscy znajomi moga mowić mi tak przykre rzeczy,ktore mnie bardzo rania? Dosyć bliskie mi kolezanki na ostatnim spotkaniu bawiły się doskonale moim kosztem ciagle ze mnie żartujac, a ja zdobyłam się tylko na to żeby im powiedzieć ,że to nie jest ich sprawa i że brakuje im wyczucia taktu, ale one oczywiście nie zareagowały na to.W efekcie tego wszystkiego cała droge do domu (35 km.) przeplakałam.Myślę ,że czas na zmiany!!!
