Przyznam, że choć problem mamy i taty jest teoretycznie banalny to jednak latami trwa ich milczenie między sobą i takie zycie osobno choć razem z domu (nie w separacji, czy rozwodzie). Ojciec niby dba o relacje w pracy w pracownikami tak w rodzinie ma w dupie relacje z mamą jemu to pasuje a wogóle nie widzi ze ja na tym cieprie jakby zachowywał sie jak egoista ze tylko on cierpli z tego powodu ze sie nie dobagują. Troche to kłamliwe ze niby dba o relacje miedzyludzkie a w domu ma wszystko w nosie. Nie stara sie powalczyc o mamę, nie wiem co ja mogę zrobić, bo wkurza mnie jak mówi jedno chwali sie jaki to on dobry jest dla ludzi itd a robi drugie. Przyjmuje wszystko jak jest i ma w nosie zmiany na lepsze nie wierzy w te zmiany no rece opadają sam kroku nie wykona, mama żyje w przeświadczeniu o jego zdradzie tata zaprzecza nie umie sie wziąśc za siebie zeby z nia to wyjasnić. Chyba ze dla mnie to takie proste, ja nie wiem. Czuje sie zdołowana widząc taka sytuacje i jego wyczesanie na to wszystko. Po za rodzina każdemu pomaga itd niech inni widza jaki ejst, a w domu pustynia uczuć, studia wyschła i skąd ma trysnac źródło? Ja sie modle ale jaki to przyniesie efekt sami tez powinni podziałać. Szkoda ze ojciec nie widzi ze ja tez cierpie, moja siostra mimo ze ma swoje zycie, ale to widać ze coś jest nie tak. On sie jak dziecko zachowuje nie poda reki, mówi ze pewnych zreczy nie wybaczy i się boczy jak jakiś obrazony bachor, mówi mi o pokorze ze trzeba ją mieć, ale pokora tot ez przyznanie sie do błędu, ciągła nauka i reakcja na zło, zmiana sytuacji, relacji jelsi sie da, wszelkie próby sa dobre by sie pogodzić. Nie mogę tego słuchać jakie to mądrości rpawi mi a sam ma tyle na sumieniu takich zaniedbać. Pokora to tez wybaczenie, ja wybaczylam matce to zło nie wracam do tego chce wstac na nogi a on dalej idzie w zaparte ze niby taki bez winy.
