Przyszło mi właśnie do głowy, dlaczego perspektywa pójścia "w gości" albo też przyjmowania ich u siebie (najczęściej rodziny albo znajomych rodziców) zawsze niesamowicie mnie męczy… i odpycha. Ci ludzie, zarówno rodzina, jak i znajomi rodziców, są dla mnie od zawsze obcy. Kiedy przychodzą, stajemy się superrodziną (mam ojczyma i rodzeństwo – mój ojciec alkoholik nie żyje). Rozmawia się co prawda o problemach, ale nie tych poważnych, i wg mnie to wszystko jest sztuczne(kiedy goście wychodzą, rozpoczynają się kłótnie o nic.Aż do następnej wizyty/imprezy). .Wszyscy chwalą się dziećmi itd, a kiedy ja muszę tam być- czuję się głupio Nikt mnie na co dzień nie chwali, nie jestem ukochana i wyjątkowa, bo kończę studia, jak, np, córki jednej z ciotek. Przy niej czuję się wyjątkowo paskudnie, jak na końcu rankingu, a zawsze mnie wypytuje o wszystko, począwszy od szkoły, a na facetach skończywszy.
Była tylko jedna osoba, zresztą matka wyżej wymienionej, którą jako dziecko bardzo lubiłam.
I tak mi się to zawsze kojarzyło.
Teraz, kiedy sama jestem już dorosła, myślę o tym, jak to będzie, kiedy zamieszkam w swoim mieszkaniu, a później założę rodzinę. Uwielbiam mieć "swoich" gości, tzn. tych kilkoro ludzi, którym ufam, uwielbiam robić przyjęcia (chociaż wieki już nie robiłam) i być ich gospodynią – po swojemu. Ale nie wiem, jak być gospodynią, panią domu – ogólnie. Ani jak się zachowywać, żeby z przyjęć/spotkań nie robiły się pijackie imprezy, bo wtedy już w ogóle nie wiem,co robić.
A Wy?
