zgadzam sie z Grzeskiem, tylko jednak dodalabym ta terapie "przed". Moje zdanie jest takie ze warto rozgrzebac, pogmerac, pochodzic na terapie (ja sobie daje tak 2-3 lata, jestem teraz po roku, i czuje ze juz "drgnelo") a pozniej faktycznie mysle ze warto przzejsc do codziennosci i nie grzebac, nie szukac kolejnych grup (znam takie "terapio- hobbystow" , opowiadaja o kolejnych terapiach 🙂 a ja sadze ze to takie trzymanie sie kurczowe zaciska nam bardziej ta petle na szyi… Petla jest, to oczyuywiste,ale tak jak Grzesiek pisze- wielu ludzi ma niefajne historie z roznych powodow. trudno jest wylicytowac kto wiecej cierpienia od zycia dostal… kazdy z nas po swojemu to pzrezywa i stara sie radzic. mam wielu poranionych znajomych, tak jak zaczelam poznawac ich histoerie to az sama sie zdziwiliam ile to nieszczescia na swiecie, wiec warto pojsc na terapie, a pozniej zapomniec i chwycic to zycie za rece bo jest jedno i nie warto przesiedziec go w kaciku przepraszajac ze sie zyje 🙂 !!! 😛 Wierze ze DDa potrafi 🙂 (czego sobie i Wam zycze) Ale nie wykkluczam oczywiscie powrotu do "grzebania" jesli cos mi sie zawali. Jak tam dalej bedziew zyciu (powiwedzmy kilka lat po terapii) nie przewidze. Ale na ta chwile- tak to postrzegam 🙂
