DDA

[lili713]

#240621

Witam. Nie wiem sama od czego zacząć. Może od tego ze o DDA dowiedziałam się od przyjaciolki i pomyślałam ze zobaczę co to jest no i okazało się ze jestem DDA. Mam prawie 30 lat i nie wiem jak sobie z tym poradzić i gdzie szukać pomocy. Może przez to forum znajdę pomoc i sama nie wiem czy dobrze robię. 🙁

[ewelina82]

#240623

Witaj:) jest troche pomocy dla dda,np terapie,mitingi-wystarczy poszukac

[lili713]

#240624

Dzięki 😀

[Afektywna]

#240631

mam 32 lata, jestem w terapii. Polecam i trzymam kciuki 🙂

[traveler]

#240633

Ja to widzę tak że cieszę się że ktoś powiedział mi o DDA i musiało minąć trochę czasu zanim poszedłem na terapie, zawsze mówię tak że dojrzewało to we mnie aby podjąć decyzje o leczeniu. Może to trochę paradoks DDA o tym co mówię że się cieszę, bo wiele ludzi ma problemy jest DDA ale nie dowiadują się o tym albo nie chcą dopuścić do świadomości.
Ja przez kilkanaście lat nie wiedziałem skąd u mnie się brało tyle problemów, emocji, lęków. Kiedy się dowiedziałem o DDA stało się to dzień za dniem wyzwalające:) i tak się dzieje do teraz zdrowienie nie przychodzi łatwo ale warto zrobić krok ku leczeniu:)
Zyczę powodzenia:)

[ep3]

#240664

Witaj
Niedawno rozpoczelam terapie i jestem w totalnej rozsypce,w glowie mam chaos leki sa jeszcze gorsze niz przed terapia,wszystko wrocilo,chodze jakby ktos przywalil mi w leb ,czuje sie jakbym rozpadla sie na tysiac kawalkow ,a kazdym z nich targa wiatr,niewiem juz nic,powrocila zlosc,bunt bezradnosc ,lek przed zyciem ,przed ludzmi i niepewnosc przyszlosci,mam 45 lat i wrazenie ze moje zycie jeszcze sie nie zaczelo bo nie wiem jak mam zyc,codzien obiecuje sobie ze jutro bedzie inaczej ,lepiej a jednak nie jest lepiej ,czasem gorzej…dzien za dniem a zycie przeplywa przez moje palce ja ciagle stoje i obserwuje,zadaje sobie pytanie dlaczego odebrali mi moje zycie.Wiem ,to czarne mysli.Prosze ,napiszcie do mnie o waszej terapii

Edytowany przez: ep3, w: 2014/10/22 11:11

[ewelina82]

#240666

Ja jestem na terapii i ostatnio czuje sie jak na jakims haju.Tyle bodzcow dostaje,zaczelam dopuszczac do siebie uczucia,ktore mnie zalewaja.Przygladam sie im.Nie uciekam.Poznaje siebie,mam rozne obawy,ale nie zejde z tej drogi.Obok toczy sie zycie.Mam dwojke dzieci,wiec musze sie nimi zajac.
To,czego sie dowiaduje i co przezywam nie wplywa negatywnie na moje zycie.
Czuje sie jak dziecko,ktore uczy sie nowych rzeczy.Ale nie zapominam o tym,ze jestem dorosla,mam swoje obowiazki itd.A nowe rzeczy staram sie wprowadzac w zycie.
Boli,ale daje rade.Pozdrawiam i trzymam kciuki ep3

[lili713]

#240667

Zrobiłam pierwszy krok 🙂 znalazłam w moim mieście miejsce gdzie prowadzone są indywidualne spotkania. Jeszcze tylko się zarejestrować i kolejny krok do przodu. Dziękuję wam bardzo za słowa otuchy. Dam znać o kolejnych krokach 🙂

[Autor]

Wpisy