Właśnie wybieram się na groby spacerkiem, bez pośpiechu.
Wśród grobów, jest także grób mojej Matki, która odeszła 18 lat temu.
Jak to często bywa, była osobą współuzależnioną od ojca alkoholika.
Byłem maltretowany przez nią, wyładowywała na mnie swoje emocje, kiedy nie mogła sobie z nimi poradzić, często biła na oślep, do nieprzytomności.
Mój Ojciec pił, do dziś jest alkoholikiem czynnym, ale to od matki doznawałem krzywd cielesnych, psychicznych nadkontrolujących.
Kiedy umarła po roku ciężkiej choroby … cieszyłem się … nie ze względu na śmierć, ale, że teraz już będzie lepiej … no i było jeszcze gorzej.
Dzisiaj zapalę znicz z wielkim spokojem i modlitwą wstawienniczą, bo wybaczyłem jej te krzywdy, zmarła jako nieuświadomiona problemu osoba współuzależniona.
A ja cieszę się, że dostrzegłem problem, kiedy miałem 35 lat odkryłem, że to ja mam problemy emocjonalne i społeczne jako DDA, wydawało mi się, że 3 lata terapii, która mnie czekała to kosmiczny czas, teraz mija 6 lat pracy nad sobą i widzę jak wiele jeszcze mam do zrobienia, ale jednocześnie mocno czuję, że ta droga uzdrowienia, którą wybrałem, jest jedyną słuszną dla osiągnięcia stanu spokoju ducha.
Czymże to wszystko wobec wieczności …
Mile spędzonego Swięta życzę wszystkim 🙂
