Moze zacznę od tego, że przez cale dzieciństwo byłam bardzo nieśmiala i zakompleksiona. Na przerwach w szkole nie wiedzialam co ze soba poczać, podpierałam ściany albo teoretycznie uczestniczyłam w zyciu towarzyskim ale pełniłam rolę statyst. Bałam sie odezwać w większej grupie i miałam wrazenie, że nikt mnie nie chce słuchać. Dlatego nie zżylam się z klasą ani w podstawowce ani w liceum. Miałam koleżanki podobne do mnie, też wykluczone z życia klasowego.
I teraz po latach zdecydowałam sie pójsć na spotkanie klasowe, z osobami, przy których ta moja nieśmiałosć pogłębiala się. Była to dość zgrana paczka, do której nigdy nie weszłam.
I wiecie co, było fajnie. Mówiłam! Zartowałam a oni się śmieli! Byłam naturalna, nie kombinowałam co by tu powiedzieć, nie strofowalam się w myślach. Bardzo mi to zmierzenie się z demonami dzieciństwa pomogło. Te wspomnienia niestety powracały w późniejszych kontaktach z ludźmi (przypominalam sobie jak bardzo jestem do niczego skoro bylam odrzucona przez klasę, czułam się małą skrzywdzoną dziewczynką). I tego już nie ma. Stanęłam oko w oko z tymi ludźmi i zobaczyłam, że jesteśmy podobni, ani gorsi ani lepsi. I nie muszę nikomu niczego udowadniać:)
