Ciągłe zadawanie sobie pytań, co jest normalne, a co nie i potrzeba żeby ktoś potwierdził, czy to, co czujemy, czy myślimy jest faktycznie normalne, czy sobie coś dopowiedzieliśmy to naturalne u DDA. Taka wieczna niepewność i brak zaufania do własnych odczuć. Jedyny sposób, by się tego pozbyć to terapia. Ludzie, którzy wychowywali się w poprawnie funkcjonujących rodzinach nie mają takich dylematów, ponieważ zostali przygotowani przez rodziców do życia tak jak należy, mają właściwie rozwiniętą samoświadomość, uznają po prostu, że to, co czują jest jak najbardziej normalne. Terapia pozwala na zbliżenie się do samego siebie. Ja jestem po terapii i przestałam mieć wątpliwości, czy to co czuję jest normalne, przyjęłam, że to co czuję jest najważniejsze. Inna sprawa jak człowiek radzi sobie z tymi uczuciami, trzeba tylko pamiętać o tym, żeby nie ranić innych. Wszystko inne jest dozwolone.
