Jestem żoną alkoholika, który nie może uwierzyć w to, że nim jest. Drugi raz w ciągu pół roku podejmuje próbę leczenia – AA. Pierwszy raz zrobił to ze strachu, że go zostawię, drugi, bo nie wytrwał w abstynencji. Zaczął chodzić, ale ja w dalszym ciągu nie wierzę, że coś z tego będzie dopóki on sam nie zrozumie, że ma problem. Raz mówi, że chyba ma skoro nie wytrwał, drugi, że nie jest alkoholikiem, bo się nie upijał, bo dba o dom, bo pracuje. Pił po kryjomu, bo to ja robiłam z tego zawsze problem. W dalszym ciągu nie może zrozumieć, dlaczego nie może napić się w niedzielę piwa lub okazjonalnie. Jesteśmy małżeństwem 30 lat i po woli tracę nadzieję, że się coś zmieni:(
