Mam 20 lat i pochodzę z rodziny alkoholowej. Mój ojciec pił. Znęcanie się fizyczne i psychiczne nad moją mamą było codziennością. Stawałam w jej obronie i modliłam się, żeby ten koszmar się skończył. Ojciec juz nie pije, mama od niego nie doszła, ale poniżanie, kłótnie i wyzwiska nadal zostały, choć w mniejszym stopniu jak kiedyś. Od dłuższego czasu mam napady lękowe, popadam w histerię, brak mi poczucia bezpieczeństwa, za wszelką cenę chcę poczuć miłość, wsparcie, zapewnienie że jestem ważna i kochana. Nigdy nikomu nie mówiłam o swoich przeżyciach i o tym co czuję. Kilka miesięcy temu poznałam chłopaka. Zakochałam się w nim, było cudownie. Wreszcie czułam się pożądana, chciana, ważna dla niego. Znał mnie od tej lepszej strony, ciągle uśmiechniętej, pogodnej, narzekającej tylko na trudny egzamin czy pogodę. Nigdy nie potrafiłam na tyle otworzyć się przed nim, żeby wyjawić mu co tak naprawdę skrywam. Panicznie bałam się go stracić. Nie chciałam cierpieć po raz kolejny. Stałam się strasznie zazdrosna, chociaż nie okazywałam tego przy nim. Uwidaczniało się to bardziej przez milczenie, niepokazywanie zainteresowania. Sprawdzałam jego portale społecznościowe żeby zobaczyć, czy nie dodał komentarza jakiejś dziewczynie. Jak odmawiał spotkania, bo coś mu nagle mu wypadło, to od razu podejrzewałam, że zrobił to specjalnie i ma kogoś innego. Kiedy nie odpisywał mi przez dłuższy czas, to nie mogłam się na niczym skupić, bolał mnie żołądek i bałam się, że już nie odpisze. Doprowadziło to do tego, że zrobiłam mu ogromną awanturę, bo w klubie tańczył z inną dziewczyną. Przepraszał mnie i przysięgał, że to zwykła koleżanka z uczelni, ale ja i tak wiedziałam swoje. On niczemu nie zawinił. To jeden z najbardziej uczciwych facetów, jakiego znam. Wiem, że nigdy celowo by mnie nie skrzywdził. Jednak nie potrafiłam go docenić i z nim rozmawiac. Przez swoje obsesje stałam się cicha, nic nie mówiłam, zastanawialam się kiedy mu się znudzę. I 2 miesiące temu powiedzial mi, że to koniec, bo wypaliło się uczucie. Każdy może wyobrazić sobie przez co wtedy przeszłam. Rozpacz i ból są nie do opisania. Po 2 tygodniach od tamtej rozmowy napisał do mnie, że mylił się, żałuje że tak postąpił,ciągle myśli o mnie i czy mamy jeszcze jakąś szansę. Od tamtego czasu mamy kontakt, ale nasza relacja się ochłodziła. Może to jest normalne, skoro nie jesteśmy już razem i powinniśmy zaczynać małymi krokami, ale ja nadal tkwię w swojej pułapce i nadal boję się, że go stracę. Teoretycznie nie daje mi ku temu powodów, ale ja od dwóch miesięcy żyję w ciągłym strachu, stresie i niewiedzy co się wydarzy. Czasami nie pisze przez 2 dni a ja już mam czarne myśli, popadam w depresyjny nastrój, zaczyna mnie boleć głowa, żołądek, z ledwością powstrzymuję płacz, bo boję się, że to była jego ostatnia wiadomość. Po takiej sytuacji zapytałam go czy wszystko w porządku to odpisywał, że albo nic ciekawego się nie działo albo że czekał tym razem na mój krok. Jestem tak spaczona psychicznie, że nie potrafię normalnie funkcjonować. Potrzebuję ciągłych zapewnień, że jestem dla niego ważna i potrzebna. Brakuje mi miłości, uwagi i akceptacji. Chcę wiedzieć co on myśli i czuje,ale boję się go o to zapytać. Przez to, że w dzieciństwie żyłam w ciągłym strachu i kłamstwie, nie potrafię mu zaufać. Nadal sprawdzam jego portale i jak zobaczę gdzieś like’a pod zdjęciem,to popadam w paranoję. Nie chcę tak dłużej żyć, bo czuję, że tonę we własnym strachu. Chcę być z nim szczera, ale z drugiej strony brakuje mi odwagi i nie potrafię rozmawiać o swoich uczuciach i potrzebach. Boję się, że on pisze ze mną na siłę, że najchętniej by już tego nie robił. Nie wiem czy powiedzieć mu o swoich problemach, czy może spłoszę go tym jeszcze bardziej i to będzie definitywny koniec. Nie umiem komunikować się tak jakbym chciała. Za kilka dni będę w mieście gdzie studiujemy i chciałam mu zaproponować spotkanie, ale nie mam odwagi tego napisać, bo nie przeżyję jak zobaczę odmowną odpowiedź. W jaki sposób zacząć w miarę normalnie funkcjonować i czy powinnam wyjawić mu jakie było moje dotychczasowe życie i do czego to doprowadziło?
