Trafiłem na tą stronę…
Nie, zacznę od początku.
Nie jestem DDA. W mojej rodzinie nie było alkoholu. No, kieliszek czy dwa od czasu do czasu albo jakieś piwo. Ale bez uzależnienia. Więc może jestem DDD? Ale co to tak naprawdę jest "rodzina dysfunkcyjna"? Trudno jednoznacznie powiedzieć i nie wydaje mi się żeby moja taka była.
A jednak jak tak czytam Wasze wypowiedzi to mam bardzo dużo objawów charakterystycznych dla DDA/DDD: nieśmiałość, częściowy perfekcjonizm, branie na siebie winy za uczucia innych (chociażby przy "zbyt długim" odchodzeniu od kasy w sklepie), wybuchy złości często kompletnie nieuzasadnione, wpadanie w pracoholizm, w alkoholizm…. No, dużo tego jest. Więc może jednak czegoś nie widzę…
Jak nie DDA to skąd się to wszystko wzięło? Pewnie z rzeczy "zainstalowanych" mi w dzieciństwie, przez rodziców, bliskich. Część tych rzeczy sam później sobie wzmocniłem przy okazji dokładając tego jeszcze więcej.
Nad niektórymi z takich "programów" zacząłem pracować. W różnym okresie życia, z różnym skutkiem. W końcu zainteresowałem się nową wiedzą, poszedłem nawet do szkoły, na studium psychologii. Chciałem pomagać innym i chyba przy okazji też i sobie. Szukałem nowych dróg, znajdowałem czasami lepsze a czasami gorsze. Poza własną osobą chciałem też pomóc żonie. Ona ma to wszystko dużo silniejsze niż ja. Jeszcze wtedy nie myślałem o DDA.
I nagle kilka dni temu uświadomiłem sobie – ona może być DDA! Przecież ma ojca alkoholika. Teraz wszystko zaczęło pasować! Przypomniałem sobie wszystkie informacje ze szkoły, zainteresowałem się "głębiej" DDA i tak trafiłem tutaj. Kiedy zacząłem czytać zamieszczone tu artykuły i Wasze teksty oczy mi się otworzyły jeszcze szerzej. Myślę teraz co mogę zrobić. Na terapię jej nie dam rady namówić, kilkakrotnie już próbowałem. Zresztą sam jestem po części psychologiem. Ale bliska osoba ma na ogół mniejszy autorytet niż obcy (zjawisko "autorytetu zewnętrznego"). Zastanawiam się nad grupą wsparcia, być może nawet nad zorganizowaniem jakiejś…
A wogóle to witajcie! 🙂
