Cześć, Meg,
Witaj na forum, pamiętam, jakim dla mnie dużym krokiem był pierwszy post tutaj.
Założyłaś wątek, ale trudno mi się odnieść konkretnie do Twoich słów. Być może chodzi o skrótowość relacji. Ogromne pole do domysłów – a niestety nie wiem, czego oczekujesz. Wsparcia w trudnym momencie? Wglądu? Potwierdzenia, że ktoś z nas miał podobnie? Rady?
Generalnie ujęłaś swoją relację z mężem w kilku zdaniach (on kocha i kontroluję, ja nie kocham i chcę odejść, ale boję się osądu plus dzieci). Trudno to jakoś komentować, może rozwiniesz, jak to wyglądało wcześniej? W świetle Twojego domu pochodzenia? Jaką historię macie za sobą?
Już wczoraj zastanawiałam się nad Twoim wpisem i akurat wpadł mi w oko post na fb – definicja miłości według jakiegoś autora cyt. przez Laboratorium Psychoedukacji. (bo zastanawiałam się, co to dla Ciebie znaczy, że on kocha, a Ty nie). Że miłość trudno rozkładać na czynniki pierwsze ale dla celów analizy on to zrobi. I wyróżnił: bliskość, namiętność i decyzję. Dla mnie zwłaszcza ten trzeci element jest istotny (w mojej długotrwałej relacji z mężem było wiele burz, ale wiedziałam, że np. moje huragany emocjonalne nie niweczą mojej decyzji bycia z tym człowiekiem, bo ta relacja nas wzmacnia). Bliskość budujemy przez wspólne robienie rzeczy, autentyczne rozmowy i otwieranie się. To sprzyja powolnemu budowaniu zaufania. A namiętność jest pochodną bliskości i też takiego cierpliwego dbania o ogień w piecu, na każdym etapie życia inaczej podgrzewanego. Tak w skrócie. Jak to wygląda u Was, jeśli chcesz napisać?
No i pytanie: czy masz kogoś, kto Cię wspiera? Jak wygląda Twoja droga do świadomości, piszesz, że „masz podręcznikowe symptomy dda”. Czy decyzja o odejściu jest efektem terapii? Czy impulsem? Co znaczy, że on Cię kontroluje? Tyle pytań, rzecz jasna, zrobisz z nimi, co zechcesz. Po prostu czuję, że to, przez co przechodzisz, jest bardzo intensywne, a nie mam żadnych kluczy, żeby się jakoś bardziej konkretnie odnieść do tego, co piszesz. Pozdrawiam Cię.
