U mnie jest jakoś tak, że największe i najtrudniejsze plany zawsze realizuję jesienią. Wtedy mam siłę do życia, energię, chęci i wydaje mi się za każdym razem, że to potrwa aż do lata i jeszcze dłużej, do następnej jesieni. Tymczasem zawsze pod koniec zimy wyhamowuję, wiosną mam głównie przemyślenia i zapał do pisania, latem czuję się nieszczęśliwa i samotna, bo znowu nie szaleję jak inni ze znajomymi po imprezach i wakacjach,a jesienią stwierdzam, że od teraz to już będzie inaczej. Punkty do CV przybywają, a emocje jakie były, takie są. Latka lecą, a ja liczę, że któregoś lata los się odmieni sam z siebie, bez mojego udziału zrobi mnie moją lepszą wersją.
Co z tego tak naprawdę wynika? Skąd się biorą te sezonówki, jak sobie radzić?
