Może to brzmi jak apel, coż apele też bywają całkiem fajne i zabawne. Ale ten "apel" oparty jest na tym co własnie przechodzę.
Odkryłam, ze w ogóle nie potrafię czuć sie wartościowa gdy ktoś też tak nie uważa, nie umeim sie czuc coś warta dlatego, że to jaka jestem jest dla mnie dobre, albo że to co robię mi się podoba.
Nigdy nikt mnie nie nauczył tego by czuć się wartościowa taka jaka jestem. Zawsze moja uwaga kierowana była na inne (lepsze zdaniem mojej rodziny) osoby – kolezanki, kolegów, kuzynki i przede wszystkim na członków rodziny rżnących wspaniałych "bogów". Jestem wściekła gdy to wszystko widzę. Ale jednocześnie wiem jak bardzo potrzebuję ciągłego napominania siebie samej o tym by kierować oczy do wewnątrz i życ tak jakby cały świat nie istniał (życ dla siebie), jakby nie istniały pochawały, gratulacje. Moją wielką trudnością jest wewnętrzna potrzeba tego by ktoś potwierdzał moją wartość, by ktoś był ze mnie dumny, bez tego nie potrafiłam nigdy czuć się coś warta.Nie mówię, ze teraz potrafię, ale się ucze 🙂 przez to, że wciąż na nowo odwracam swój wzrok do wewnątrz. Ale ponoć nauka i konsekwencja to podstawa terapii.
Tak więc jak mówi mój przyjaciel – nie porównujmy się do innych bo zawsze znajdziemy i gorszych i lepszych od siebie… i albo bedziemy się wywyższać albo poniżać.
Pozdrawiam
