Fakt, że ja ożeniłem się z żona – też DDA – wynikał chyba bardziej z poczucia 'powinności’ i potrzeby stworzenia sobie 'normalnej’, bezpiecznej rodziny, ktorej nie miałem wcześniej. Nie znałem wtedy – tak jak dziś – wartości miłości przeżywanej, wyrażonej, tej ktora nas wyzwala. Niestety nie tworzyliśmy wtedy relacji, ktora można nazwać 'zdrowa’. Był to szczęśliwy zwiazek nieszczęśliwych ludzi. Nie wyobrażałem sobie wtedy życia bez mojej obecnej żony, ale to chyba nie najlepszy powod do małżenstwa. ¯ona naciskała, a mnie wydawało się to 'powinnościa’, wydawało mi się, że 'tak się robi’, tak być powinno. Z tej perspektywy podjałęm decyzję. Dzisiaj wiem, że to było zbyt wcześnie, co nie oznacza, że postapiliśmy ¼le, że nasze małżenstwo to chybiona inwestycja. Dziś odnajdujemy siebie tak naprawdę – jest jeszcze daleko – i mam świadomość, że na koncu tej drogi może paść stwierdzenie, że przyja¼n byłaby lepszym rozwiazaniem niż małżenstwo. Oczywiście – może być także przeciwnie:) Pisałem już o tym na forum.Bardzo trudno uświadamiać sobie takie rzeczy. Kochałem i kocham moja żonę. Chcę z nia być. To jednak nie może wykluczać mojego ani jej prawa do szczęścia, do samorealizacji, ktore uważam dziś za podstawowe.
Zyczę Ci powodzenia i serdecznie pozdrawiam!
Wojtek
