-
Myślę, że przyznanie się przed sobą do niewłaściwego zachowania w przeszłości i nawet zrozumienie, że ówczesna „karząca” reakcja otoczenia była tego konsekwencją, to przejaw dużej samoświadomości.
Natomiast nie oznacza to, że ówczesne poniżające komunikaty jakoś Cię określają. Ci ludzie zareagowali na Twoje zachowanie, ale przecież oni nie określają kim jesteś.
Przykładowo, można mieć w swojej historii epizod kradzieży. Dajmy na to, ukradłem coś jako nastolatek w sklepie. Złapano mnie. Nazywano złodziejem, degeneratem, patologicznym elementem społecznym, wyznaczono jakąś publiczną i upokarzającą karę, itd. Czy to oznacza, że od tamtego momentu już na całe życie stałem się złodziejem? Czy 5, 10, 20, 50 lat później, mam myśleć o sobie „jestem złodziejem”?
Otóż nie! Mogę o sobie myśleć: kiedy byłem nastolatkiem ukradłem coś w sklepie. Nazywano mnie złodziejem i poniżano. Jednak dziś widzę, że to był błąd. Wiem też dlaczego to zrobiłem i wiem, że dla tamtego nastolatka, którym byłem ta kradzież miała sens, on właściwie nie mógł postąpić inaczej, jego konstrukcja psychiczna i cechy osobowości (zwł. te dysfunkcyjne, typowe dla dda) narzuciły mu takie zachowanie.
Dziś jestem innym człowiekiem. Mogę przytulić tamtego zagubionego nastolatka, okazać mu troskę i zrozumienie. Ja nie jestem złodziejem. On też nie stał się ZŁODZIEJEM przez to wydarzenie. Był biednym, zakompleksionym i poszukującym akceptacji chłopakiem, który poddał się niezdrowym pokusom i zdecydował się na kradzież. Żałuję. To było niewłaściwe i karygodne. Jednak nie determinuje tego, kim jestem dziś.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.