-
Agatko,
Nie wiem, kto jest DDA, Ty czy Twój partner. Dodam też, że jestem raczkująca na tym forum jak i w temacie radzenia sobie z własnymi emocjami i gniewem wobec otoczenia.
Jako DDA mogę Ci tylko powiedzieć, że często wydaję mi się, że mam zawsze rację i wiem najlepiej. Zdarza mi się również, że uważam swojego partnera za głupszego (choć oczywiście, nie jest to prawda) i w związku z tym, kiedy dochodzi do konfrontacji, ja po prostu nie potrafię znieść tego, że nagle to ta druga strona ma rację, nie ja.
Ciekawe jest też to, że robię niemalże identycznie jak Twój partner w sytuacji, gdy on zwróci mi na coś uwagę. Ja zręcznie odbijam piłeczkę i wytykam mu jego słabości, ale w sposób niezwykle bolesny. Odczuwam satysfakcję, gdy widzę, jak słabnie i wycofuje się
Słowo przepraszam bardzo ciężko przechodzi mi przez gardło.
Jak już wspomniałam wyżej, nie mam żadnych kompetencji, aby wyjaśnić Ci źródło tych zachowań, ale chciałam napisać, że mam duże przypuszczenie, że Twój partner doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że robi Ci przykrość. Później żałuje. Jego późniejsze zagłaskiwanie Cię to oczywiście forma przepraszania, również odkupienia winy, aby poczuć się lepiej samemu ze sobą.
Z pewnością bardziej doświadczeni forumowicze napiszą coś więcej na ten temat.
Gdy chodzi o odbijanie piłeczki poprzez jakieś obrazowanie za pośrednictwem osoby trzeciej lub sytuacje pozornie nie dotyczące osoby do ktòrej się zwracam to u siebie też to zauważyłem i nawet zostało mi to ostatnio wytknięte.
Przyjrzałem się temu i według mnie jest to jeszcze nieumiejętność do końca mòwienia wprost. Brak takiej umiejętności powiedzenia ok rozumiem, ciekawe, ale wolę tak.. albo ok. rozumiem, ale nie czuję takiej potrzeby tak jak robię jest w zgodzie ze mną. Rozumiem, że to może Ci przeszkadzać dlatego zastanowię się nad tym.
Czyli coś mi się nie podoba w czyimś zachowaniu lub stylu, widzę to i nie zwracam na to uwagi, ale jak dochodzi do ostrzejszej wymiany zdań wyciągam to, ale nie wprost tylko poprzez przeniesienie przy czym rozmòwca najczęściej załaouje, że tak robię co ciekawe złapałem się nawet na tym, że gdy ten ktoś mòwi wprost, że czuje nawiązanie do niego robię unik i mòwię, że to nie o niego chodziło, ale tak ogòlnie o jakieś zachowanie.
Cały proces.
Czuję się zaatakowany (choćby pośrednio), nie mòwię o tym, że mi się to nie podoba, ale kontratakuje poprzez przeniesienie a na końcu mòwię, że to nie było nawiązanie do tej osoby.
Wszystko to tak naprawdę jest pośrednim wyrzuceniem tej osobie co mi się nie podoba w jej zachowaniu lub gdy zaczynam odczuwać pròbę dominowania nade mną.
Myślę, że jest to jeszcze nieumiejętność mòwienia wprost a jest to spowodowane poczuciem że zostanę odebrany jako słaby, inny, gorszy oraz poczucia dominacji (przy czym to poczucie dominacji też jest lekko przekrzywione, bo po pierwsze sam dominuję a po drugie ciężko jest zaufać zdaniu drugiej osoby, bo przecież drugą osoba oznacza zawsze zranienie).
Mòwienia wprost…
Słuchaj to mi się nie podoba, poczułem się zaatakowany. Ok. tutaj nie byłem fair, ale Twoje zachowanie lub osąd w tamtej sytuacji też było nie ok. Może i Ty wolisz tak, ale ja wolę tak. Twoje zdanie jest dla mnie ważne dlatego zastanowię się itp. Takie podejście uczy reagować i mòwic wprost.
Jest jeszcze jedno z niektòrymi osobami niewarte wchodzić w dyskusję, bo i tak zostaniesz zwalcowany na zasadzie jeżeli nie postępujesz tak jak on/ ona uważa to jesteś słaby, inny, masz problem. Takie osoby mają brak umiejętności uwzględnienia, że ktoś może mieć inaczej, ma inne preferencje, predyspozycje itd.
W tym skrzywionym poczuciu bycia zdominowanym uczę się też na ile ktoś jest dla mnie ważny, że mogę zmienić np. zachowanie, podejście, zwyczaj po jego/jej sugestiach lub jakis jego/jej odczuciach. Po to by z jednej strony nie naginać siebie a z drugiej by uwzględnić drugą osobę.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.