<p style=”text-align: center;”>Z czym się zmagam? Z brakiem sensu życia, osamotnieniem uczuciem zdrady i porzucenia. Raz już to przeżyłam (ojciec alkoholik zostawił nas z dnia na dzień, mijał nas na ulicy i udawał że nie zna, mimo że miałam wtedy tylko 9 lat i zawsze byłam córeczką tatusia). I teraz jest tak, jakby ktoś otworzył ranę na nowo. Bardzo głęboką, poważną ranę. Nie daję już rady zmagać się z tym sama, w dodatku mam bardzo dużo na głowie – praca, studia, sesja, do tego musiałam wrócić do „domu” gdzie wcale nie czuję się dobrze, nie czuję, że to mój dom, moje miejsce. Bardziej jakbym mieszkała w hotelu. Do tego zamiast 5 min na piechotę muszę wyjść z domu 1,5 h. Wychodzę do ludzi, spotykam się ze znajomymi, nawet tymi z którymi nie odzywalam się 6 lat, ale to bardziej tak jakbym widziała to z boku. Jakbym oglądała film.</p>
Moje ciało jest skorupa, a w środku nic nie ma. Czuję się, jakby coś mnie wysysalo, jakbym się… Kończyła?
Dodatkowo męczą mnie problemy ze snem, w nocy zasnąć nie mogę, wybudzam się w nocy, rano pobudka o 5-6 nawet jeśli mam wolne. Jeśli już się obudzę to nie mam motywacji do w stania z łóżka, do czegokolwiek, chyba tylko pies sprawia, że się zwlekam co rano. Jak się z kimś spotykam to jest ok, ale jak zostaję sama to czuję się okropnie, jakby mi ktoś wyrwał serce.
Czuje się jak 15 lat temu, jakbym się cofnela w czasie, jakby otworzyła się stara, głęboka rana.
Mam problemy z apetytem, praktycznie nie jem (może raz dziennie miseczkę zupy).
