Wiesz zupełnie jak bym o sobie czytała. Ja chciałam uciec z daleka od domu na studia, żeby nie widzieć jak moj ojciec pije, żeby moi znajomi nie wiedzieli, że mam ojca pijaka.Ale i tak było coraz gorzej. On się teraz już przed niczym nie hamuje, jest w stanie zbluzgac nas przy naszych znajomych. Cieżko tak żyć. Teraz , kiedy wrociłam na długi weekend, odpoczać, zobaczyłam znow to samo:pijanego ojca, ktory awanturuje się z moja mama i rodzenswtem. Probowaliśmy już chyba wszystkiego, prosby, gro¼by, płacz i ignorowanie go, nic nie pomogły. Ja taż nie wiem juz co mam robić i też często myślę jak by to było gdyby go nie było, gdyby umarł:( Wiem, że nie powinnam, bo to przecież moj ojciec:( Ale ja juz chyba nie mam siły inaczej. Bo kiedy słysze jak każe mi wzywać lekarza, bo do jutra nie przeżyje, bo jakoś się trzęsie, ma jakieś skurcze mięśni po alkoholu, to ja sama nie wiem co mam zrobić. Przcież to moj ojciec i aż mnie serce ściska jak to wszystko widzę. Mam jednak nadzieję, że to wszystko kiedyś się skonczy, może mnie kiedyś Bog wysłucha:(
A na razie musimy sobie jakoś radzić. Bo jest mnostwo ludzi z podobnymi problemami(niestety) Dobrze, że jest taka strona co nie? I że się tu wypłakać można -od razu się w sercu robi więcej miejsca- na kolejne łzy:(
